E-posta yoluyla peş peşe iki mektup aldım. Onlara cevap yazdım. İletileri gönderenden aldığım izinle şimdi bunları yayımlıyorum. Mektuplar devam edeceğe benziyor. Geldikçe ekleyeceğim. Başlığı yine ilgili kişinin onayına sunarak kendim seçtim.

Açık söylemek gerekir ki  - zaten yazarı da kabul ediyor- mektuplardaki Türkçe çok iyi sayılmazdı. Belirgin yanlışları ve okumayı zorlaştırabilecek kimi cümleleri düzelttim. Benim ona gönderdiğim postaları buraya koymayacağım. Dikkat dağıtabilir, iyi süzülmezse bütünlüğü bozabilir. İşte gelen yazılar:      

Merhaba,

Galiba en sade bir hitapla başlamak en iyisi. Sen beni tanıyorsun. Belki hatırlamıyorsundur. Belki iyi hatırlıyorsun. Ben seni tanıyorum. Tanışıklığımız var. Belli bir hukukumuz vardı, onu baştan anlatayım dedim. Dürüst olmak adına. “Adına” kelimesinden hoşlanmadığını okumuştum. Uzatmamak için uzatmıyorum. Çünkü direkt konuya girmek istiyorum. Seninle dertleşeceğim. Ne zamandır kafamda biriken sorunları, bulduğum veya bulduğumu zannettiğim tespitleri falan aktaracağım. Geçen gün bunu yapmam gerektiğini düşündüm. Dalgalanmalar oldu içimde. Kararsızlık diyelim ona. Sonra onu yendim. Fırsat bulduğum ilk zaman işte bu zaman. Birtakım şeyler yaşadım, bazı dönüm noktaları mı desem. Neyse ne işte.

Çok uzun zamandır Almanya’da yaşıyorum. Türkiye’deki olayları bir dönem çok yakından takip ediyordum, dönem geliyor hiç ilgilenmiyorum. Şimdilerde yoğunum bu olaylarla.  Genel gidiş beni endişelendiriyor. En çok neye taktım biliyor musun. Kafamı dönekliğe taktım. Bir de ajanlığa, yabancı gizli servisler için çalışmaya. Sen bazı sorular soruyorsun. Aradığın cevaplar bende. Birçok şeyi kesin biliyorum.  

Döneklikle başlayalım. Döneklik ne? Bu soru hep kafamda kaç aydır. Ben de dönek miyim? Döneklik daha önce karşısında mücadele ettiğin güce kapılanmak, ona bilerek hizmet etmek… Değil mi? Tanımı bu ise tam dönek sayılmam. Ama ajanlık yaptım. Dönek olmadan ajanlık yaptım. Alman servisi hesabına bir dönem çalıştım. O zamanlar iyi bir şey yaptığımı sanıyordum. Çok sonra adını koyabildim. Sonra detaylandırırım bunu. Dönekliği önce halledelim.

Herkes aynı şeyleri söylüyor dönekler hakkında. Döneklerin listeleri yapılıyor. Türkiye bir dönekler fuarı. Benim için sorun işte burada. Niye bu kadar çok dönek var? Bundan neler sorumlu, kimler kabahatli. Yanlış giriyorlar meseleye, yanlış sonuçlar çıkarıyorlar. Herkes bir şeyleri gizliyor. Kimse samimi değil. Yanlış sorular soruyorlar, yanlış suçlamalar yapıyorlar.

Bak, benim aklıma gelen liste bu. Medyadaki dönekleri aklıma geldikçe sıraladım. Medyaya meydan diyorum ben. Meydanın tam ortası. Meydanı  bunlar ayarlıyor. Meydancı bunlar.     

Ahmet Cemal, Cengiz Çandar, Ethem Sancak, Halil Berktay, Çalışlarlar, Nuri Çolakoğlu, Gülay Göktürk, Şahin Alpay, Hadi Uluengin, Murat Belge, Ömer Laçiner, Çetin Altan ve oğulları, Haydar Kutlu, Oya Baydar, Aydın Engin, Semih Gümüş, Ahmet İnsel, Murat Yetkin, Ruşen Çakır vs.

Listenin bunlarla sınırlı olmadığını bilirsin. Bir sayfayı doldururum. İki olur mu, olur. Unuttuklarım olu, alt düzeyde görev alanları, geçici girip çıkanları, başka işlere geçenleri, siyasettekileri falan yazmadım. Ertuğrul Özkök, Serdar Turgut gibi zaten hafif sıklet solcu olanları da yazmadım. Ha, döneklerin en kalabalık iki grubundan henüz bahsetmedim. Sonra anlatacağım onları.

Niye bu kadar çok dönek var sorusu hafif bir soru. Mücadelenin sert geçtiği yerde dönek çok olur. Paranın fazla olduğu ülkede dönek çok olur. Seksende çok sert darbe yedik. Sonra yine çok sert darbeler aldık. Üstüne üstlük ülkede para bollaştı. Kitleler halinde dönekleşmek herhalde bundandır.

Asıl soruyu kimse sormuyor. Büyük harfle yazıyorum. DÖNEKLERİN MEYDANDA BU KADAR KİLİT POZİSYONLARA GETİRİLDİĞİ DÜNYADA BAŞKA BİR ÜLKE YOK. Ne geçmişte oldu, ne şimdi var. Her ülkede gazetelerde birkaç dönek görürsün, televizyonlara her memlekette birkaç döneği çıkarırlar. Bizdeki gibi bir şey göremezsin. Kilit pozisyonlardaki dört kişiden üçü dönek. Bunların bugün yarın ne dedikleri sorun değil, niye orada oldukları sorun. Dedikleriyle oyalanıyor halk. Asıl orada niye varlar? Soru böyle ortaya atılmalı.

Devleti kolay vermez bu komprador tayfası. Amerikası, Almanyası bir ülkeyi kolay elinden teslim etmez. Hakim sınıfın çok güçlü refleksleri çalışır. Güvenmediğine, altını oyana birkaç prim verir, birkaç dener, sonra kovar. Atar başından kovar. Nasıl oluyor peki Türkiye’de bu? Sorulacak soru sorulmuyor. Çünkü cevabını biliyor hinoğlu hinler. Halkın beynini her gün yıkayan aygıtın köşe başlarına muhalif adamları getirmezler. Onlara yazdırmazlar, onları konuşturmazlar. Bir iki defa ara sıra, en çok o kadar yazdırırlar? Neden oluyor?

Döneklerin bolluğunu hadi anladık. Bu kadar üst yerlere gelebilmelerinin doğal olduğunu yutturabilmek için masal anlattılar millete. Burjuvazinin yetişmiş adamı yokmuş, solcuları devşirip kendi yöneticiliklerine getirmiş. En iyi aydınlar solcuymuş, en iyi edebiyatçılar sosyalistmiş, en iyi gazeteciler sen neymişin be abi falan fıstık. Bunlar mı gazeteciliğin yazarlığın en iyi adamları! Hasan Cemal’in sıkıcılığı alay konusu. Cengiz Çandar, Halil Berktay’a insan ekranda beş dakika dayanamıyor. Kabızlar hem ne kabız. Renkli bir kişi görebiliyor musun içlerinde. Dişlerimi kırarım. Ağzından bal damlayan bir kadın var mı? Gülay Göktürk mü? Cadılar bayramında iş bulur ancak işler normal olsa. Hadi canım sen de! Hepsinin gözünün feri sönmüş. Gözlerdeki feri öldürüyorlar.     

Çünkü bunların çoğu dönek değil gerçek anlamında. Bunlar zaten onların adamıydı. Buradaki dönekler üç ana gruptan. Aydınlık tayfası en kalabalığı. Sonra TKP revizyonist tayfası ve Birikimciler geliyor. Onların ajanıydılar.

Ajan denince komplo teorisi, sen de mi ajansın saldırırlar. Evet, ben de ajandım, ondan biliyorum, var mı ötesi. Bunlar ajan deyince karşılarına Bruce Willis falan çıkacak zannediyorlar, Hollywood starı çıkacak önlerine. Kartını gösterecek. Ben James Bond falan. Sen de Temel. Hadi oradan.

Ajan dediğin kim? Benim karşıma çıkan insanlar kim miydi? Çetrefilli polisiye işlerimizde bize yardımcı olan bir gizli polis şefi mesela. Öteki örgütlerle aramızı yapmaya çalışan bir bakanlık görevlisi. Belediyede işlerimizi ayarlayan bir hükümet adamı. Bazen bir insan hakları organizasyonu yöneticisi. Demokrasi, kayıplar şu bu sorunlarımızı çözmeye çalışan akil bir Alman ileri gelen.

Ben bunlarla konuştum, birlikte iş yaptım, görev aldım, bazen onlar adına konuştum. Bundesliga için çalıştım. Ayrıntısını anlatırım.

Bu işlerde bir adım onlar atar bir adım sen atarsın, öyle öyle orta noktada buluşursun. Orta nokta onların noktasıdır baştan. Bütün bu gazeteciler orta noktada buluşmuşlar. Yıllar içinde döne döne gelmişler. Bin bir sınavdan geçmişler. Sınavlarda çakanlar elenmiş. Baştan hevesli istekli olanlar, kendilerini ruhen tümden koyanlar kazanmış. Belki birkaç tanesi bordro taşır, öbürleri bir şey hesabına çalışırlar. Ajan olduklarını yemin billah kendi başlarınayken, yastığa başlarını koyduklarında bile kabul etmezler. Zaten bunları dert etmeyen insanlardır ta baştan. Yastıkla hiç konuşmayanlardır.        

Ben kendi konumuma natürliche şekilde ajanlık adını taktım. Durch natürliche Prozesse. Sürecin sürüklemesiyle. Geçiciydi. Veya elendim. Bu listedekiler von Natur aus çeşittendir. Yani doğaları, karakterleri gereği.

Gramsci’ yi bilirsin. Hakim sınıf nasıl yönetir? İki ana metodu kullanır. Sopa ve ikna. Devletin ideolojik aygıtları. Gramsci’yi en çok kim bilirdi? Birikimciler. Çok iyi bilirlerdi. Bu bilgiyi tam kıçından kullanırlardı. Sistem yürüsün… sopayı siz atın  ona karşı çıkıyoruz, demokratız hesabına iknayı biz hallederiz. Wikileaks belgelerinde görmüşsündür. ABD büyükelçisi bu Ergenekon meselesi çıkınca en güvendiği adamlar olarak kime soruyor. Murat Belge’ye, Halil Berktay’a… Bu Perinçek tayfasını da bilirsin. En yukardan işi kotarmak isterler, daima öyledir. Asker, bürokrat, yargıç, MİT’çi içli dışlılar. Saklama gereği duymazlar. İlhan Selçuk daha naif idi, yöntem onda da aynı. TKP’nin üst şeflerini de az çok tanırsın. Nasıl çalışırlardı? Casus örgütü gibi. Bizim gibileri sütten aklamaya çalışmıyorum. Bizler de şiddet yarışına girmiştik. En çok şiddet gösteren en solcu madalyası alacaktı. Kızıl Tugaylar’dan geri kalmamalıydık, zaten hepsini geçtik silahta külahta. Her anlamıyla unterirdische çetelere döndük. Her anlamıyla. Bizden de çok dönek çıktı. Ne oldular? Oraya sonra gelirim. Ne olacaktı, ne beklersin?

Olayın psikolojik yönünü sen tahlil et. Oralardan anlamam ben. Dönekleri biz yetiştirdik. Örgütte en iyi yerlere en çok iş başaranları getirdik, getirmedik mi? İşin ne olduğuna, o adamın ne cins olduğuna hiç bakmadık.

Şimdi Perinçek övünüyor. Karşı tarafın bütün kafa adamları bizden çıkma. Ne örgütmüş be peh peh. Hiç de kitlesel bir yapı değildiler, hiç de solda ana akım olamadılar. Bu kadar akıllı adamları varsa solda niye bir yere gelmediler. Ben kesin iddia ediyorum. Onlar dönek ama bildiğimiz yoldan değil. Onlar zaten karşı tarafın adamı olarak yetiştirilmişlerdi. Başka türlü bir açıklamasını bulamıyorum. Bulan varsa çıksın anlatsın.    

Sen bir iki yerde değindin geçtin. Çok önemli halbuki. İlk sorulması gereken şey. Bizim şefler bir gecede nasıl Aydınlıkçı olmuştu? Necmi Demir, İlkay Demir, Necati, Ömer Güven… Koskoca Dev-Genç’in en kafa adamları. Bir gece değil, üç gün diyelim, üç hafta diyelim. Ne konuştular bu insanlar Perinçek’le? Birden bire dünyayı üç görmeye başladılar, Amerikan oldular.

Sonra ta darbeye kadar bunlar o işleri nasıl hazmettiler. Gazetede terörist diye eski yoldaşları ihbar edilirken her gün bunlar ne yaptılar? Amerika dostumuz, ordu gözbebeğimiz, “ordu teröre karşı göreve” derken ne yapıyorlardı. Kenan Evren’le darbeden bir hafta önce görüştüler. İftihar belgesiydi. Koydular gazetenin en başına. Evren bizden, ordu bizden dediler. Bunu okurken ne hissediyorlardı?

Hadi insanın basireti bağlanabilir, nutku tutulabilir. İki koca yıl… Sonra bunlar, aynı kişiler ÖDP kurucusu olarak ortaya çıktılar, görmeyelim mi? Ne dediler o zaman oradaki eski dostlarına. Sizi ihbar ettik ama bakın niye ihbar ettik. PKK çok adamımızı öldürdü ama bakın niye öldürdü? Kaka çocuklardık biz ondan öldürdü. Bizi affetti PKK. Ona şükür.  Şimdi en birinci HDP’li oldular.

Bunlar normal mi sence? Herkes normal bulduğuna göre normal galiba. Bunları psikolojiyle açıklayabilir misin? Açıklarsın da en önemli şey açıkta kalmaz mı? Bunların hiç konuşulmamasını sen sadece “insan Bu” diyerek nasıl açıklarsın? “İnsan Bu”ysa insanı güden en önemli şeyler ne?

Perinçek bunları nasıl ikna etti? Kendilerine sorduk cevap alamadık. Türkiye’yi iyi bilen bir Alman bana işin gerçeğini anlattı. Bence gerçek. Mantıklı. Duruma oturuyor.

O dedi ki, Perinçek Türkiye üstünde büyük çatışma çıkacağını biliyordu. Zaten belli, bunu tahmin etmek iş değil. Ama darbe geleceğini de biliyordu. Dahası herkesi bununla korkutuyordu. Bizim şefleri de darbeyle korkuttu. Sovyetler Türkiye için çok daha tehlikeli, Amerika’nın dişi dökülmüş diyordu ya. Hikaye bu. Kendisi böyle olmadığını biliyordu. ABD ile Sovyetler burada çatışacaksa kazanana oynamalıyız, yoksa oyuluruz diyordu içinden. Yakınlarına böyle diyordu. Yoksa Sovyet tarafının güçlü olduğunu görse o an en birinci Sovyetçi olurdu. İş bundan tamamen. Bizim şefler uzak görüşlüydü. Oyulmamak için oyandan yana taraf seçtiler. Bir gecede Aydınlık oldular.

Perinçek adamın görüşüne göre ve benim zannımca kadrolu ajan değildi. Bu kadar sivri egolu kişiler ajan olamazlar. Senin konuna giriyorum bağışla. Ancak benim de çok yoğun tecrübelerim çalışıyor. Herkesi parmağında oynattığını sanan kişiler birilerinin parmağında oynar. CİA CİA deyip duruyor. Öyle kolay mı CİA ile aşık atmak, ütülerler adamı.

Adamda müthiş bir hipnoz gücü var diyorlar. Ben bir kere konuştum, onda da gözlerine bakmadım. Sesinden bile az daha kapılıyordum. Şaka şaka… Ama hipnoz işi doğru galiba. Fakat tam bu işte ciddi bir problemi varmış: Hipnoz ettiklerinin gözlerinden yansımayla kendi kendini hipnoz ediyormuş. Spiegeleffekt. O yüzden hep transta geziyormuş.

Adamın hale etkisinden sıyrılınca elemanları bir bir ayrılırmış. Yine de bu Oral ve Halil beyefendilerin surat sertliğine hayranım.  80 darbesi olduktan sonra bile darbeyi savundular. Sonra karşımıza askeri vesayet düşmanı olarak çıktılar, iyi mi? Milyonlarca insan bunları ciddi ciddi dinledi. Niye dinledi? Soru bu olmalı. Ne dedikleri değil. Bunları dinleyen kitleler nasıl ortaya çıkarıldı?

Bak bizim şeflerde, Necmi’lerde o surat nasırı yokmuş, bir iki söz söyleyip çekiliyorlar kenara.  Bunların ne dedikleri önemli değil, cambaza bak diyorlar, cambaz niye orada? Soru bu olmalı.

Şu anda acilen evden çıkmam gerekiyor. Birkaç saat içinde dönerim. Gerisini o zaman yazarım. Yazmada Türkçem iyi değildi. Şimdi daha bozuldu. Alışkanlığı kaybetmişim. Bazı şeyleri anlamakta zorlanırsan sorarsın.

B. M.