CELLÂDLAR  BALADI

Cellâd Şahım’ın boynunu vurur

Ol dem kıyamettir kopar

Köprüler yıkılır

Yirmi yaşında bileği çelikten kavi

Cellâd otuz yaşında dehşetli korku salar

Bir hamlede koparır kafayı gövdeden

Ağır bir gürz gibi cellâdın pazuları

Bir makinedir artık seri halde infaz

Zerre kadar sendelemez tabureyi tekmelerken

Taştan da serttir kanla nasırlanmış kalbi

Cellâd bazen siyaset meydanına çıkar kırk yaşında

Cellâd sandıktan çıkar Führer misali

Ateşler içinde bırakır dünyayı
Bir kez daha çarmıha gerer Güzel İsa’yı

Taş üstünde taş bırakmaz Hülagu misâli

Cellâd dünyaya hükümdar olur

Cellâd timsah gözyaşları döker bazen

Cellâd rızasını almadan baltayı gövdesine vurur ağacın

Cellâd ağaçların da ağladığını fark etmez

Çünkü taş bile gözyaşı döker taş bile

Cellâdın kalbi taştan da sert olur

Cellâd sendelemeye başlar yetmiş yaşında

Cellâd seksen yaşında korkmaya başlar kendi hayalinden dahi

Nereye baksa cellâd Darağaçları, kanlı kütük

O yürüdükçe peşinden gelmekte cümlesi

Cellâd korkmakta şimdi korku saldığı ahaliden

Cellâd seksen yaşında elinde tutamaz kaşığı

Mecali yoktur kaldıramaz bir saman çöpünü dahi

İbret alır mı Gazze’de çocukları öldüren nâmlı cellâd

Kötürüm Şaron

Cellâd öz evladını dahi tanıyamaz doksan yaşında

Cellâd’ın altı bağlanır kaput beziyle

Yalnız kalır dünya mahşerinde

Tek başına kuru bir ağaç misali

Cellâd da ölür bir Kral Mezarı’na gömülse de bazen

Ayrıdır Cellâd Mezarlığı Müminlerin kabristanından

Cellâd içün nâmevcud’dur Cennet diye bir mekân

Direnişe devam parola: İSYAN

BJK 1903

O güzel ve kahraman çocuklar

Ne Cellâd’dan korkar ne de Padişah’dan

Elbet Bahar gelecek bir gün benim acılı ülkeme de

Hüseyin Avnî Cinozoğlu