Deneme

Sıkışık bir haftasonunu geride bıraktık. Gülenler ve ağlayanlar her zaman olduğu üzere kesin çizgilerler ayrıldı birbirinden. Pek tabii aklımızı sarsacak, bizi heyecanlandıracak ve üzüntüye boğacak şeyler yaşandı.

Düğün

Aklımızın sarsılmasıyla başlayalım. Cumhurbaşkanının kızı Sümeyye Erdoğan evlendi sade süsü verilmiş şaşaalı bir nikâh töreniyle. Şaşaayı nerden mi biçiyorum? Ertesi gün yandaş basının amiral gemisi Yenişafak düğünü sürmanşetten "düşman çatlatan düğün" diye verdi. "Düşman çatlatmak" kıskançlığa düşürmek biçiminde kullanılır ve övünç anlamı taşır. Bir düğünün övünülecek 'başarısı' sanırım imzaların firesiz atılması değil güç gösterisine dönüşebilmesidir. Neyse ki bu durumu bu sürmanşet olmasa da anlayabildik çok şükür. 
Aklımızı sarsan, dudaklar uçuklatan bir fotoğraf cumartesimizi ve ülkemizi özetliyordu adeta. Sokağa beyaz brandalar gerilmiş, her iki tarafına da polisler ve özel korumalar sıralanmış... Halk paravanın yanından şaşkın şaşkın yürüyor! Aklımız brandalara sarılıp sarmalandı böylece.

Güvenlik güç gösterisinin olmazsa olmaz bir parçasıydı, kuş uçurtulmadı, ayrıca siyasi yarılma dedikodularına masanın şahit tarafından cevap verildi. Davutoğlu gelinin mutluluğuna şahit oluyordu! Ya da "biz kavga edemeyiz aynı gemideyiz" düşüncesinin zihinlere yerleşmesine. Bu verilmek istenen fotoğraftı, öte yandan genelkurmay başkanının şahitliği fotoğrafı tamamlıyordu. Evdeki hesap çarşıya uymadı akıllarda kalan brandalı fotoğraf oldu. Yoksullar, brandanın ardında, polis nezaretinde evine kimlik ve ikamet kontrolüyle ulaşabilirken sade süsü verilmiş tören şaşaalı ve bol şahitli bir biçimde sürdü, sona erdi.

Şampiyonluk ve ölüm

Pazar akşamı ise Beşiktaş taraftarı İstanbul'un her yerini sarmış, atkısını bayrağını kapan sokağa dökülmüş, bol kornalı konvoylar oluşturarak meşaleli alaylar halinde yolları kapatmıştı. Şampiyonluk doyasıya kutlanıyordu. Beşiktaş yıllar sonra bileğinin hakkıyla ermişti bu başarıya, her ne kadar kulüp başkanı takımı saraya bağlamak için çırpınsa da yeni stadı inşa edilirken senelerdir sürgün oynamanın acısını çıkarıyordu taraftar, başkanla aynı fikri ve boyun eğikliği, yalvar yakar vaziyeti paylaşmıyordu. Ayrıca Çarşı'nın Gezi'den beri tırmanışa geçen gazı vardı. Beşiktaş Köyiçi yanıyordu, renkten renge kırmızıdan yeşile bir cümbüş alevi alıyordu gözleri. 
Bir haber okudum, Beşiktaş taraftarı Toma'yla diyaloga girmiş! Karşılılıklı tezahürat yapılmış. Anlayacağınız Toma siyah demiş, bizimkiler beyaz ya da tam tersi... 
Bu durumu düşünüyordum, bu davranış ne kadar doğru? Aklıma birkaç yıl önce Van'da yaşanan bir olay geldi. Bir toma çukura düşüyor, göstericilerin yardımıyla çıkarılıyordu. Sonra karşılıklı taşlamalar ve su sıkmalar sürüyordu. Çok değil birkaç yıl önce içimizde mizah vardı, her şeye rağmen gülüp eğleniyorduk.

Ya şimdi?

Şimdi katlediliyoruz. Düpedüz, ünlemsiz katlediliyoruz. Alıştık ölüme, ölümlere... Ortadoğu ülkesi olduğumuz hatırlatıldı yahut empoze edildi. İnsan komşusunun acısına kayıtsızlaştırıldı. Bir kutuplaşma aranacaksa ilkin burada aranmalı. Ortada senin-benim ölü'm meselesi yok. Ortada sahipsiz ölüler var ve ölüleri sahipsiz bırakan 'büyük insanlık'
Bu sahipsiz ölülerden sonuncusu şampiyonluk kutlanan saatlerde Gazi Mahallesi'nde vuruldu. Polis bir eyleme müdahale ediyordu. Biliyorsunuz, iki yıl önce Okmeydanı Cemevi bahçesinde Uğur Kurt adlı vatandaş katıldığı bir cenazede, polis silahından ateşlenen kurşunla katledilmişti. Bu kez iki aylık bebek annesi Pınar Gemsiz evinin balkonunda kurşunlara hedef oldu. 
Bir tarafta Beşiktaş'lılar 'coşkun akan bir sel' gibi seyahat özgürlüğünü kullanırken, zafer sarhoşluğuyla kendinden geçerken Gazi Mahallesi'nde genç bir kadın evinin balkonuna çıkma özgürlüğünü kullanamadı. Suçu neydi? Gazi Mahallesi'nde ikamet etmesi dışında bir kusuru bulunabilir miydi?

Afyonun perdelediği tezatlar sonumuzu mu getirecek?

Bu ne acı bir tezattır! Siz kornalarınıza basıp geçerken bir kadın balkonda canını teslim ediyor. Siz gollere seviniyorsunuz kadının yakınları hastane önünde ağıtlar yakıyor, iki aylık bebeği ağlıyor.
Ajitasyon yapmıyorum, bu tezat canımı yakıyor, can acısıyla konuşuyorum. Bu suskunluk derine işliyor, oydukça oyuyor namussuz! Pınar Gemsiz'in mahallesi hepimizin mahallesidir. Bu olayın bir benzerinin yarın 'mahallemiz'de yaşanmayacağının garantisi var mıdır? Can korkusuna kapılmaksızın balkona dahi çıkılamayan bir ülkede şampiyonluk kutlamak ne kadar gerçekçidir?
Futbolun yarattığı güruh psikolojisiyle bir deşarj alanı açtığı, vatandaşın taraftar kimliğiyle, çimlerde yürümeden, çimlerde top koşturanlar üzerinden negatif elektriğini attığı muhakkak; bu yönüyle futbolun uyuşturucu vasfı tartışılmaz.
Tartışmayı belki de yanlış yerde arıyoruz, çarçabuk gaza geliyoruz. Bir yaşam savaşı verdiğimizi unutuyor, dahası unutmak istiyoruz. Fakat aynı yaşam savaşı bir yerlerde sürüyor, balkonlarda sürüyor. Balkonuna çıkamadığımız bir yaşamın sahte sokaklarında turluyor gibiyiz! Jim Carrey'in başrol oynadığı Truman Şov'u kendimize ve yakın çevremize uyarlamışız sanki. Gittikçe yalnızlaşmış, acılara kapanmışız; evlerimizdeyiz, sımsıkı çekmişiz perdelerimizi. Işık sızmıyor buna karşın kurşun adres sormayabiliyor, çatkapı ziyarete gelebiliyor.
Sokakta yürüsek bile, çimlerde koşsak bile, pikniğe de gitsek evlerimizdeyiz. Sahte bir ufuk çizgisine hapsolmuşuz ve bu izole yaşama tutunma uğraşı veriyoruz. 
Ne acı! İnsanlar o yaşama tutunamıyorlar. Pınar Gemsiz tutunamadı!
Ne zaman yaşadığımızın farkına varacağız?
Ölünce mi?

Haydar Ali Albayrak