Deneme

Üst üste çeşitli mesleklerin gününü idrak ettiğimiz şu sıralarda, bir arkadaşımın “bu meslek sevmeden yapılamaz” şeklinde bir yazısı, uzun zamandır kafamda dolaşan bazı soruları dillendirmeme vesile oldu.

Kutlamalara konu olan ve -kaldıysa- henüz kutlanacak bir günü bulunmayan meslekleri ve onların çalışanlarını sorgulamak değil, sadece ve sadece soru sorarak düşünmek-düşündürmek, hissetmek-hissettirmek niyetiyle…

Bir mesleğin sevilmeden yapılamayacağını, başka deyişle severek yapıldığını gösteren şeyler nelerdir???

– Çok az paraya rağmen katlanılıyor olması?

– Çok zor olmasına rağmen katlanılıyor olması?

– Tüm maddi, manevi, fiziksel, ruhsal olumsuz koşullara rağmen güler yüzle ve sabırla hizmetin sürdürülüyor olması ? (insan sevgisi? meslek sevgisi? bastırılmış öfke? o işe veya parasına ihtiyaç? otomatik-öğrenilmiş/bir otoriteye korku hissi ile şekillenmiş davranış biçimi? Bunların rolü yok mudur hiç???)

– Yolun başındayken başka seçenekler olmasına rağmen o mesleğin seçilmiş olması?

– Halen başka seçenekler olmasına rağmen işin sürdürülmesi?

– Hepsi?

– Bir kısmı?

– Hiçbiri?

Sahi, siz seviyor musunuz mesleğinizi?

Peki, başka insanların acılarına, dertlerine iyi gelmeyi hissetmek şart mıdır, işini sevmek için?

İşini sevmek, işini iyi yapmayı getirir mi mutlaka? Ya da o iş iyi yapılamaz mı eğer sevilmezse?

Toplumlar ve kişiler, kendisine yarayışlı-kullanışlı gelecek kişi ve meslekleri, bilinçli veya bilinçli olmayarak, “yücelterek” “kendi bakımını iyi koşullarda sağlamayı sürdürme” çabasında mıdır?

“Kendin için istemediğini başkası için de istememek”, meslekleri ve onu yapanları yorumlarken kullanılabilecek bir bakış biçimi midir?

Ya, “kendin için isteyeceğini başkası için de isteyebilir misin”, mesleklerin göreceği maddi-manevi karşılıklar bakımından?

…

Emeğe saygı ile…

Mine Miskioğlu