Deneme

Kişiliklerinden kaynaklanan umutsuzluklarını, mutsuzluklarını toplumsal bir olguymuş gibi sunanlardan sıdkım sıyrıldı. Eğer yaşamaya devam ediyorsak hayatı olumluyoruz demektir; o halde hem hayatta kalıp hem mızmızlanmaya mana veremiyorum.
 

Bir esnaf dostum “Dükkânını açık tutan esnafın yakınmasına aldırma, kepenk kapanmamışsa eve ekmek gidiyordur’’ derdi.
 

***

Yazar-düşünür Albert Camus “Felsefenin en önemli sorusu, hayat yaşamaya değer mi, yaşamalı mı yaşamamalı mı?’’ der; buna yürekten katılıyorum.

Hadi madem adı geçti Albert Camus’nün 1947 yılında yayımlanan “Veba’’ (Fransızca: La Peste) romanını hararetle önereyim okurlarıma. Bugünlerde üçüncü kezdir “Veba’’yı okuyorum. Dünyanın şimdiki haline çok denk düşen bir romandır, bu alegorik romanın teması eskimemiştir. Romanın ana temalarından biri insanların acılarına, ölümlerine karşı duyarsızlaşması, dehşeti olağan görmeye başlamasıdır. Veba insani duyarlılık yitimidir bir manada.

***
 

Yaşıyorsak hayata mutluluk, değer ve umut atfettiğimiz içindir. Mutsuzluklarını, umutsuzluklarını konuşarak, yazarak veba gibi yayanlardan uzak duralım öyleyse. Hele de edebiyat, sanat, gazetecilik, politika bunalımdan uzak olmalı. Bunalım sanatı insanı çürütür. Yazı umuttan edinir harflerini. Klavyede her tuşa dokunuş bir umut adımıdır geleceğe atılan.
 

***
 

Güzel bir gelecek hayaline ütopya; kötümser karanlık gelecek tasavvuruna distopya denir.
Gerçek ikisinin arasında bir yerdedir muhtemelen.
Bu girişi niye yaptım? Yazıyı referanduma bağlayacağım da ondan.

Referandum üzerine

Referandumu bir milat gibi görenlere katılmıyorum.
Ne her şeyin iyi olacağı cennetin başlangıcı ne de her şeyin kötü olacağı cehennemin başlangıcıdır referandum. Türkiye’ye bir şey olmaz, kimse abartılı kaygılara veya sevinçlere kapılmasın. Burada, bu güzel ülkede yine kardeşçe, barış içinde yaşayacağız.
 

***
 

Ben daima umutlu olmaktan yanayım, insanlık tarihinden edinebildiğim bilinç beni umutlu olmaya itiyor; geleceğin Türkiye ve dünya için güzel olacağını düşünüyorum. Dar zaman aralıklarının dışında bu görüşüm. Geniş zamanlar umudun zamanıdırlar.
 

***
 

Kimi karamsar dostlara şunları anımsatıyorum:
ABD'yle ikili anlaşmaları yapıp Türkiye’yi ABD üslerine açtığımızda yani Türkiye’yi bir nükleer savaşın ilk hedefi yaptığımızda başkanlık sistemi mi vardı? 68 ve 79 kuşağı başkanlık sisteminde mi kıyıma uğradı? Terör başkanlık sisteminde mi yükseldi? Uğur Mumcu başkanlık sisteminde mi öldürüldü? Sivas katliamı başkanlık sisteminde mi yaşandı? Onca ekonomik kriz, işsizlik, yolsuzluk başkanlık rejiminde mi oldu? Emek sömürüsü, maden göçükleri, iş kazaları, başkanlık sistemi yüzünden mi? Bilimden, felsefeden, sanattan başkanlık sisteminde mi koptuk? Köy Enstitüleri başkanlık sisteminde mi kapandı? Şu sosyalistlerimiz onca yıldır bir araya gelemediyse, kimileri sınıf bilinci yerine etnik kimlikçiliğe, mezhepçiliğe sürüklendiyse başkanlık sistemi yüzünden mi?
Kapitalizmle uyumlu hale gelip solun özünden kopuşu başkanlık sistemi yüzünden mi?
Soldaki konformizm, ego, afra tafracılığı, kültürel vasatlık başkanlık sistemi yüzünden mi? CHP antikapitalist olmadan antiemperyalist olunamayacağını kavrayamıyorsa, kuruluş felsefesinden uzaklaşmışsa başkanlık sistemi yüzünden mi?
 

***
 

Diyelim evet ya da hayır çıktı başımız arşa mı erecek?
Bir çevre felaketi yaklaşıyor. Küresel manada dünya yok oluşun eşiğine gelebilir; başkanlık sistemi yüzünden mi? Ortadoğu'da, üçüncü dünya savaşının ayak sesleri yükseliyor, nükleer savaş felaket olabilir başkanlık sistemi yüzünden mi?
 

***
 

CHP’deki veya daha soldaki arkadaşların referandum için çalışmasına kim itiraz edebilir, ama her şeyi evete veya hayıra indirgemek ne derece doğru. Solda yer alanların solun niçin ahlaktan, vicdandan, akıldan, gerçeğe sadakatten, diğerkâmlıktan, özveriden, dayanışmadan uzaklaştığını düşünmesinde büyük fayda var. Tarih ve insanın evrimi devam ediyor. Her koşulda yapacak daha çok şey var. Siyaset umudu örgütlemektir.
İnsan tükenmez.

Can Ertan