Mizah

Bir Zevcenin Sadakati

28 Ağustos 1906 Sabah

İzmir'de çıkan Rumca gazetelerden okunmuştur. Kızıl Dağ eteğinde ve Seferihisar kurbunda kâin Lamis Karyesi ahalisinden Yörük Mahmut'un oğlu Mehmet aynı karyede sakin bir şahısla aralarında cari olan husumete mebni geçen hafta yekdiğerine rast gelmeleri üzerine silah istimal etmişlerdir. Esna-yı müsademede Mehmet sağ memesinin altından tehlikeli surette cerîhdâr olmuş idi. Silah sesini duyup koşan köylüler Mehmet'i kaldırarak hanesine götürmüşlerdir. Henüz yeni gelin olan zevcesi kocasını bu halde görünce feryat ü figana başlamış ve hazır bulunanların kâffesini müteesir eylemiştir. Delikanlı yattığı yerden arada sırada gözlerini açarak zevcesine bakmakta, tebessüm etmekte, döktüğü göz yaşlarına, ettiği ah ü figana karşı lisan-ı hal ile beyan-ı teşekkür eylemekte idi. Urla'dan celbedilen doktorlar gelip mecruhu kemâl-i ihtimam ile muayene ettiklerinde yaranın gayet tehlikeli olduğunu, behemehal Urla'da kain hastahaneye nakledilmesi lüzumunu ve orada ihtimamat-ı lâzıme vasıtasıyla kurtulmak imkânı bulunduğunu beyan etmişlerdir.

Lakin zevcesi bir türlü buna razı olmuyor: Ben sağ oldukça kocam bana yabancı yere gitmez. Cenab-ı Hak onu muhafaza eder. Onu ben tedavi ederim. Diyor idi.

Bunun üzerine etibba tedavinin tarz-ı icrasına dair icabeden ihtaratta bulunduktan sonra Urla'ya avdet etmişlerdir.

Zevcesi hemen pederinden görüp öğrenmiş olduğu tarz-ı tedaviye tevfikan Mehmet'i kurtarmaya teşebbüs ve olanca ihtimam ve gayreti bu cihete sarf etmiştir.

Tedavisi için icra ettiği ameliyat dahi zevcenin kocasına ne derecelerde sadık olduğunu ispata kafidir. Mehmet'i arka üstü yatırır, yarasına ağzını yapıştırarak diliyle topladığı cerahati emer, sonra da yarayı antiseptik yerine tuz ile karışık bal kor sarar idi. Üç gün bu suretle devam ettikten sonra gelen doktor mechurun artık kamilen tehlikeden kurtulmuş olduğunu temin etmiştir. Aferin öyle zevceye.

(Toplumsal Tarih/152, Ağustos 2006, s.5)