Öykü

Bakü'nün sakin mahallelerinden birinde, iki binanın kesiştiği yerde avluya girib, biraz daha gitdikde, bahçenin arka tarafındaki binaya ulaşıyoruz. Bak, kahramanımız o binalarda yaşıyor.

Mehman'ı birkaç yıldır tanıyorum. Genellikle, hava nispeten elverişli ve güneşli olduğunda, o, avluya düşüp solgun  tahta oturacakın yanında duruyor.

Mehman'ın eski dönemlerde mahallenin en aktif çocuğu olduğu söyleniyor, tatlı, esprili, güzel biri. İyi futbol oynardı. Akranları onu herkese yardım etmeye hazır sadık, güvenilir bir arkadaş olarak hatırlayır.

Şimdi, bilinmeyen, gizemli bir hastalıktan acı çekiyor - kimseyle el tutuşmuyor, elbiselerini yenilemiyor, değişmiyor. Yıkamıyor, tıraş olmuyor. Neredeyse,  hiçbir şey yemez. Özellikle kokulara karşı duyarlıdır, hassastır. Her şeyden tiksindirilmiş sanki. Bu durumuna göre, yıllardır ki, mahalle dışına çıkamıyor. Onu bu hale salan bu hastalığın tam teşhisini bilen bir kimse yok.

Yılın tüm mevsimleri, kışın donmuş gününde, yazın nefes kesici sıcağında, o, her zaman aynı elbisede oluyor. Mavi gömleyin üzerinden giydiyi kolu yırtık ceket, kirli pantolon ve siyah deri ayakkabılar. İşin acaib yanı, psikolojik hastalıklarda rast gelinen tuhaflık, somurtkanlık onda yok. Aksine, konuşkan ve iletişimsel birisi. Sade davranışı, hoş konuşma tarzı ve akıl dolu esprilerle, herkesin kalbine yol bulur.

Anlamıyorsun, hastasa, neden bu kadar doğru konuşma yeteneyine, keskin akıla sahib, sağlıklısa, neden bu kadar acı çekiyor?

Diyorlar ki, bir kez, yaşlı bir kadın kızı ile birlikte caddeyi geçtiğinde, aniden halı kötüye gidir ve kaldırım kenarına düşüyor. O anda, onun yanındaki genç kız, etraflarındaki insanlardan yardım istiyor ve onlar da bunu görmezden geliyor. Mehman kendisini yetirerek, derhal taksi çağırır ve onları hastaneye yolluyor. Taksinin parasını bile ödemeyi unutmuyor. Bu, onun yaptığı iyiliklerin sadece bir bölümü.

İşte, eskiden olduğu gibi, bir kirli elbise ile, kıllı, yayıf yüzünde sevecen bir ifade ile kaldırımda duruyor. Yaklaşıb, hal-hatır soruşuyorum:

• Nasılsın Mehman?
• Teşekkür ederim abi. İyiyim. Akşamkı maça baktınmı?
• Evet. Tebrik ediyorum. Takımın kazandı.

Bu kez, yanımızdan geçen pahalı arabanın sahibini göstererek alay ediyor:

• Yeni hacılardandı. Eteğinde namaz da kılına bilir.

Ağır hastalığın daha da, itiliəyib hassas ettiği fehmi ile, insanları tanıyıp seçmekte ona ulaşan olmaz. Bazen, herhangi noktada iyi tanımadığım komşum hakkındaki tüm teferruat işte ondan alıyorum. Hiçbir zaman yanılmıyor.

Onun ilgi alanı da geniştir, kapsamlıdır - kitaplar, siyaset, spor, sinema. Yazarlardan Lev Tolstoy'u ve Emil Zolya’nı beğeniyor. Sevdiği sinema  "Yağmur adam" ve "Forrest Gump" dur. Genel olarak, onunla herhangi bir şekilde sohbet etmek mümkündür. Böyle iletişimden kesinlikle yorulmursan. Onun modern hayatta yaşanan tüm yeniliklerden bilgisi var. Öyle bir konu yok ki, bu insanı beyin süzgecinden, aydın tefekküründen geçmesin. Kendisine soru verirsen, bütün bu meseleleri axı o, nereden biliyor ?!

Onun haline acıyan komşular, sakinler bazen ona yardımcı olarak para, pal-kıyafet, gıda öneriyorlar. Mehman böyle şeylere biganedir. Onları çok zaman kabul etmiyor, ya da, götürüp başka ihtiyacı olana veriyor.
Artık, yaz geldi, doğa uyanıyor, Bu nedenle, Mehmanın  davranışlarında, konuşmasında iyimser bir canlanma, yenilenme hissedilir.

İşte, talenin yüz çevirdiği bu bahtsız insan yine virajın yanındaki bu o yerde durup. Yaklaşınca, dönüp bakıyor, tanıyınca gülümsüyor. Her yıl bana verdiği sözü tekrarlıyor:

• Havalar iyileşiyor kardeş, söz veriyorum, bu yaz mutlaka elbisemi yenileyecem, traş yapacam.
• Elbette, üstelik gencsin, evlene de bilirsin.

Gülüyor. El edip, sağollaşıram.

Həyatsa böylece devam ediyor.
 

Vüsal Bağırlı