Öykü

Tünelde tren durmak üzere. Atalat dengemi pozur, müvazinetimi kaybedib, sarhoşlar gibi yalpalanıram. Elimdeki kitabı bel çantama dürterek düşmemeye, kollarımı havada oynatarak nereden geldi tutmaya çalışıyorum.

Tiren derin bir nefes alarak, fısıltıyla durur. Açılmış kapıların keskin sesiyle, bir-birine yapışmış terli insanların perona, perondakılarınsa içeriye doluşması aynı anda gerçekleşir.

Kalbalığa sine gerip, kendimi zar- zor dışarı atıyorum. 
Peron izdihamı beni girdapa düşmüş deniz kanonesi gibi emer.

İsteyimiz ne olur olsun, akın bizi yürüyen nerdivana taraf sürüyor. 
Eskalator sakin bir şekilde beni yukarı çekiyor.

Benimle paralel inen insanları gözden geçiriyorum. Islanmış insanlar saçlarını çırpıyor, üst başlarını düzenliyor, şemsiyelerini topluyorlar. Bu sonbahar soğuklar erken geldi.
Spikerin resmi, kuru sesi başıma düşüyor. "Yaşlılara, çocuklu kadınlara yer açın, metroda şüpheli şahıslar görünce ..." 
Eh, o kadar şüpheli şahıs görüyorum ki !?
Ergenlik çağımda bir ara polisiye eserlere aşırı ilgim oluşmuştu - Sherlock Holmes, Hercule (millileşdirib Ergül diyordum) Poirot, Miss Marple ...

Ajanların tümdengelimli yaklaşım prensibini uygulayarak, müphem cinayetleri, insanlar arasında gizlenen sinsi katili ifşa etmeye çalışır, ayakkabı üzerindeki çamur lekesinden, ceketin üzerine düşmüş tüyden, gözlüğün, şapkanın görünümünden onun kimliğini tayin ederdim.

Bazen sokakta bana şüpheli görünen birisini sıkıca takip eder, hayal gücümle onun herhangi bankanı soymaya gittiğini zannederdim.

Dışarıda ince sonbahar yağmuru üzerime elenir. Fikirlerim, üzerine ağaç dalı düşen serçe sürüsütək dağılıp gidiyor.

Adımlarımı yavaşıdıb en sevdiğim mevsimin nem havasını dayanılmaz lezzetle ciyerlerime çekiyorum.Yağışdan ıslanan ve gizlenen insanlar yanımdan hızla geçerek şaşkınlıkla yüzüme bakıyorlar ....
 

Vüsal Bağırlı