Öykü

Bir gün milli eğitimde müdür yardımcısı Mehmet Ali bey protokolun hemen arkasındaki sıraya oturmuş, kürsüdeki konuşmacıyı dinliyordu. Yine bir resmi toplantıda bulunmaktan kıvanç duyuyor, kendini mutluluğun zirvesinde hissediyordu. Derken birdenbire. Hikayelerde bu “Derken birden bire”lere sık sık rastlanır. Yazarların hakkı var: Yaşam beklenmedik şeylerle öylesine dolu ki… Derken birden bire yüzü buruştu. Gözleri kaydı, soluğu kesildi. Eğildi ve… Hapşuuu!.. diye aksırdı. Bildiğiniz gibi aksırık hiçbir yerde hiçkimseye yasak edilmemiştir. Köylüler de aksırır, emniyet amirleri de aksırır, bazan valilerin bile aksırdığı olur. Herkes aksırır. Mehmet Ali bey hiç de bozulmadı, mendili ile ağzını burnunu sildi, nazik bir insan gibi kimseyi rahatsız edip etmediğini anlamak için çevresine bakındı. Ve hemen utanmak zorunda kaldı. Önünde birinci sırada koltuklardan birinde oturmakta olan yaşlıca bir adamın, kafasını ensesini peçete ile dikkatle silmekte olduğunu, bir şeyler mırıldandığını gördü. Mehmet Ali bey, adamın vali yardımcılarından biri olduğunu tanımakta gecikmedi.

– Adamın üstünü başını berbat ettim, diye düşündü. Gerçi benim amirim değil, herhalde başka müdürlüklere bakıyor, ama ne de olsa hoş bir şey değil. Özür dilemeliyim. Mehmet Ali bey öksürdü, gövdesini biraz ileri doğru verdi, vali yardımcısının kulağına:

– Af buyurun efendim, diye fısıldadı. Üstünüzü başınızı berbat ettim. İstemeyerek oldu.

– Zararı yok, zararı yok!…

– Allah rızası için af buyurun. Ama ben, böyle olmasını istemezdim.

– Ama oturunuz rica ederim. Bırakın da konuşmayı dinleyeyim!…

Mehmet Ali bey utandı, alık alık sırıttı, kürsüye bakmaya başladı. Konuşulanları dinliyor ama zevk duymuyordu. İçini bir kurt kemirmeye başlamıştı. Verilen arada Vali Yardımcısı’na yaklaştı, yanıbaşında yürüdü, ürkekliğini yenerek mırıldandı:

– Efendim, üstünüzü başınızı berbat ettim. Af buyurun. Oysa ben… Hiç de böyle olmasını istemiyordum. Vali Yardımcısı:

– Yeter artık canım, ben onu unutmuştum bile, oysa siz boyuna tekrarlayıp duruyorsunuz, diye söylendi.

Alt dudağını da hızlı hızlı oynatmaya başladı. Mehmet Ali Bey kuşkuyla adama bakarak “Unutmuş ama gözleri hain hain bakıyor, konuşmak bile istemiyor” diye düşündü. “Bunun bir tabiat kanunu olduğunu kendisine anlatmalıydım. Yoksa herif tükürmek istediğimi sanabilir”. Mehmet Ali bey eve gelince ettiği kabalığı karısına anlattı. Karısı görünüşe göre olup biteni pek de umursamadı. Yalnız korktu ama Vali Yardımcısı’nın Milli Eğitim işlerine bakmadığını öğrenince rahat bir nefes aldı:

– Neyse sen yine de gidip ondan özür dile, dedi. Devlet hizmetinde nasıl davranılacağını bilmediğini sanabilir.

– Bütün sorun işte burada ya! Ben özür diledim ama o biraz tuhaf davrandı.

Akla yatkın bir söz söylemedi. Hoş konuşmaya da vakti yoktu ya.

Ertesi gün Mehmet Ali bey yeni takımını giydi, tıraş oldu, meseleyi anlatmaya Valiliğe gitti. Vali Yardımcısı’nın bekleme odasına girince orada birçok ricacılar, bunların arasında da ricacıların dertlerini dinlemeye başlamış olan Vali Yardımcısı’nı gördü. Adam birkaç ricacının derdini dinledikten sonra gözlerini yeni gelene kaldırdı. Mehmet Ali bey:

– Dün akşam sağlık müdürlüğünün toplantısında… diye anlatmaya başladı, eğer hatırlarsanız efendim, aksırmış ve… İstemeyerek üstünüzü başınızı berbat etmiştim.

Af…

Vali Yardımcısı:

– Allah Allaaah! Ne saçma şey… diye mırıldandı ve bir başka ziyaretçiye dönerek:

– Siz ne istiyordunuz, diye sordu.

Mehmet Ali bey sarardı. “Konuşmak istemiyor” diye düşündü. “Demek ki kızıyor. Hayır, bunu böyle bırakmamalıyım… Ona anlatmalıyım.” Vali Yardımcısı son ricacı ile konuşmasını bitirip çalışma odasına yürüyünce Mehmet Ali bey de arkasından yürüdü.

– Efendim, diye mırıldandı. Efendim, sizi rahatsız etmek cesaretinde bulunuyorsam bu sadece içimdeki pişmanlık duygusundan ileri geliyor. Siz de bilirsiniz ki efendim, isteyerek yapmadım.

Vali Yardımcısı ağlamaklı, suratını astı, elini sallayarak.

– Ama siz benimle düpedüz alay ediyorsunuz! dedi. Kapının arkasından kayboldu.

Mehmet Ali bey evine giderken şöyle düşündü: “Bunda hiç bir alay yok. Bir türlü anlamıyor, bir de belki vali olacak. Öyle ise artık ben de bu palavracıdan af maf dilemem. Canı cehenneme! Ona bir mail atarım. Ama bir daha gitmem, vallahi gitmem. Mehmet Ali bey evine giderken böyle düşünüyordu.

Ama Valiliğe mail atmadı. Ertesi gün kendisinin gidip işi anlatması gerekirdi. Vali Yardımcısı sorgu dolu gözlerini ona diktiği zaman Mehmet Ali bey:

– Efendim, dün, buyurduğunuz gibi alay etmek için rahatsız etmeye gelmemiştim. Aksırırken üstünüzü başınızı berbat ettiğim için özür dilemeye gelmiştim. Alay etmek benim ne haddime? Bizler alay etmeye kalkarsak o zaman, efendime söyleyeyim, devlete saygı kalır mı?

Mosmor kesilen sapır sapır titreyen Vali Yardımcısı birdenbire:

– Def ol!… diye bağırdı.

Dehşetinden kireç gibi olan Mehmet Ali bey bir fısıltı halinde:

– Ne buyurdunuz? diye sordu. Vali Yardımcısı ayağa kalkıp ayağını yere vurarak:

– Def ol!…diye tekrarladı.

Mehmet Ali beyin karnında bir şeyler koptu. Hiçbir şey görmeden geri geri kapıya gitti, sokağa çıktı, yürüdü. Bir makine gibi evine gelince kravatını bile çıkarmadan kanepeye uzandı ve…

Öldü.

Andaç Çalıkoğlu