Öykü

            Göğe doğru! Hani böyle uzatınca başını, uçar mısın kanat kanat? Uçar sanırsın. Çünkü öyle uçsuz bucaksız ki baktığın yer, öyle sonsuz; sanmaktan ötesi düşmez kanatsıza. Var sen ona hayal de. Sonsuz sanmaların, sancıların merhemi; hayal. Kırıklığı ise şimdilik şöyle dursun. Ey Şahin! Hani böyle içince şarabı her akşam ki tuuu sana her sabah, hatta sabahsız akşamsız her zaman, unutur musun baştan ayağa; kendini. Yaşadığını. Yaşamak sandığını. Seslen Şahin seslen; ses ver: Yer açın bana, yer açııııın. Bir kanatlık yer. Bu kadar ölü kuş fazla. Yere; yeryüzüne.

            Kıpırdadı Şahin! Sahi kıpırdadın mı? Öldüğü yerden şöyle usulca doğrulup şaraba uzandı ya! Kana kana içti de zehirden ötesine varamadı ya! Sonra ayağa kalkıp, bu kısmı ölüyü bile diriltir, hiç üşenmeden başını eğip kustu ya! Meğer varmış Şahin. Göğün altında. Uçamasa da. Varmış var olmasına da; bilmediği: Dünya yuvarlakmış. Dönüyormuş. Hep başladığı yerden, bittikçe aynı yere; tekrar, tekrar, tekrar. Kalk, iç, kus. Çürüyene kadar Şahin. Çürüsen bile; döne döne hep aynı yere. Bir gün; bir gün diye bir şey olduğunu bilmeksizin bir gün ki ikisi arasında “uçmak” kadar fark varmış; seslendiği yerden ses gelmiş Şahin’e: Sana yer yoooook! Niye? Çünkü ben dönemem göğe. Sen kimsin? Bilirsin Şahin bilirsin. Beni iyi bilirsin. Bildim: Sen; hani sen, uçabildiğini bilmeyen! Hatta bilmek istemeyen. Yok farkım senden diyesiydi de, çürümekteydi. Dili dönmedi. Kanatlarına kapandı. Kaldı. Birkaç yüzyıl. Batasıca yüzler yıllar, tutsağı olduğu anlar.

            Güneş doğar. Doğdu. Doğacak. Ne bildin Şahin, ne bildin de doğacak dedin? Sana mı kaldı güneşe kafa tutmak. Doğar, doğmaz. Sen kendi aczinle uğraş. Bilmeyi bir halt sanan, onun kibriyle toprağa varan bir Şahin. Aman ne iyi. Derken, dönerken, hiçbir şey bitmek bilmezken, bitip de başlarken karar verdi. Artık vermeliydi tabii. Nasıl olsa öyle de böyle de çürümeyecek miydi; iyisi mi şöyle iyice bir…Dibini, en dibini görmeliydi. Şişeyi kırdı. Kanatlarını açtı. Kusmadı. Kalktı. Cam kırığına kanadı. Çok şükür artık kanatsızdı. Göreceğini gördü. Hoş geldin Şahin. Layık olduğun yere; yere. Ne bizdin, ne de kendin. Şimdi “sen” de değilsin ama hiç olmazsa artık huzursuz etmezsin. Gökyüzünü sana dar ettik dar. Ama ne iyi ettik değil mi Şahin? Kanadın ağırlığı, şarabın tadı, hayatın anlamsızlığı, bakıp gördüğünü kendinde bulmalı. Bulamadın mı Şahin?

            Duydun mu yahu? Yahya Ağabey bileklerini kesmiş. Vah yazık. Niye acaba? Kim bilir ne derdi vardı garibin? Ne derdi, ne garibi; uçmak istemiş bence. Sence! Başka birice; hepimizce. Aslında ölmeyeceğimi bilsem ben de denemek isterdim bir “bence” olarak. Acaba gerçekten de uçuyor mu insan, kendini hani şöyle yukarıdan görüyor mu? Şöyle nasıl? Şöyle işte; yukarıdan. Şu son noktaya kadar, inan tek şey anlamadım. Boş ver. Anlama daha iyi. Yahya Ağabey yaşıyor mu onu söyle…

Miyase Aytaç Yılmaz