Reklam

Haberin fotoğrafı Bangladeş’ten. Son nefeslerinde kucaklaşmış, birbirlerinin acısını hafifletmeye çabalayan ya da ölümü birlikte karşılayan iki sevgili. Veya kardeş. Veya emek arkadaşı… Ne yakıştırırsanız yakıştırın…

1 Mayıs’a az kaldı.. İşçiler 1886’daki 1 Mayıs’ta 8 saatlik işgünü için grev ve yürüyüşe geçtiler. Katliama uğradılar.

O zamandan beri 1 Mayıs işçi sınıfının birlik, dayanışma ve mücadele günü olarak yaşanıyor. İşçiler mücadele içinde yine katlediliyor.

İşçiler her koşulda, iş kazasında, yol kazasında, bina çökmesinde, maden faciasında… ölüyor. Katlediliyor. 

Haberin fotoğrafı Bangladeş’ten.  Son nefeslerinde kucaklaşmış, birbirlerinin acısını hafifletmeye çabalayan ya da ölümü birlikte karşılayan iki sevgili. Veya kardeş. Veya emek arkadaşı… Ne yakıştırırsanız yakıştırın…

Son dayanışma… İnsanın ölüm kardeşliği, yoldaşlığı, aşkı…

Bangladeşli işçiler 24 Nisan 2013’te kapitalist vahşetin en kanlı örneklerinden birini yaşadılar. Başkent Dakka’nın kenar semtlerinden Savar’da yer alan dokuz katlı bir tekstil sitesinin çökmesi sonucunda, 1000’i aşkın işçi enkaz altında kalarak korkunç bir şekilde can verdi. İşçiler bir gün önce fabrika sahiplerini ve bina sahibini çatlaklar konusunda uyararak binanın çökebileceğini ve içeri girmek istemediklerini söylemişlerdi. Ancak fabrika patronlarının bu uyarıya tepkisi, işçileri işten atmakla tehdit ederek onları çalışmaya zorlamak oldu. Bir gün sonra, dünyadaki en büyük işçi katliamlarından biri olan bu korkunç olay meydana geldi ve binlerce tonluk enkazın altında kalan 3000 işçinin 1000’inden fazlası yaşamını yitirdi. Sağ kalan yüzlerce işçinin büyük bir bölümü ise ağır yaralanıp sakatlandı.

Rana Plaza adındaki bu sitede Mango, Benetton, Primark, Loblaw gibi ünlü Avrupa markaları için üretim yapan beş fabrikanın yanı sıra bir banka ve 300 dükkân bulunuyordu. İşçilerin çoğunun kayıtdışı çalıştırılması nedeniyle sitedeki işçi sayısı tam olarak bilinemeyip, yaklaşık 3200 işçinin çalıştığı tahmin ediliyordu.

Bugün 1 Mayıs sahte solun oyuncağı haline geldi.

Günde 8 saatlik işgünü hakkı için binlerce kardeşini kaybeden işçi sınıfı, ilk ayağa kalktığı yıllardan 140 yıl sonra yeniden sürüleştiriliyor. Oysa bazı ülkelerde en fazla çalışma 6-7 saate kadar indirilmişti. Şimdi yeniden insanlar gönüllü ya da zorunlu 10-12 saat çalışıyor. Kapitalizmin ekonomik-sosyal-kültürel dirilişiyle gerçekleşiyor bu. Bunu aynı zamanda kapitalizmin ürettiği sahte sol yapıyor.

İşte bakın TTB’ye, İstanbul Tabip Odası’na… 1 Mayıs kahramanları… Sözde… Hekimlerin mesaiden sonra da çalışması için, günde 10-12 saat çalışma “hakkı” için, yorgunluktan hata yapma ve insan öldürme hakkı için mücadele eden, TAM GÜN YASASINA karşı mahkeme mahkeme savaşan Türk Tabipler Birliği... DİSK, KESK, TMMOB… Emek merkezli bakışı ne kadar saptırmaya çalışan mihrak varsa, hep beraber.  1 Mayıs’ta kolkola.

1 Mayıs’ın yüz karaları…