Sanat

Her dinlediğimde boğazımın düğümlendiği, gözlerimin dolduğu eşsiz hikayelerden birinin kahramanı, 

 

Sevgili “Ünzile”, 

 

Seni tanımıyorum, hayal etmeye çalıştığımda ise kocaman ürkek gözlerle, ama aynı zamanda umutla bakan temiz, saf bir yüz ile karşılaşıyorum. Ve her karşılaştığımda hüzünle beraber bir suçluluk duygusu düşüyor yüreğime, yayılıyor tüm hücrelerime. Yaşadığım hayattan, gittiğim okullardan, sahip olduğum imkanlardan dolayı eziliyorum karşında… 

 

Doğmadan önce eşittik ikimiz de, annelerimizin karnında aynı gelişim evrelerini atlattık ortasına düşüvereceğimiz hayatlarımızdan bihaber… Şimdi ise, hayata gelişimizden tam 22 sene sonra baktığımda; senin çocukların büyümüş okula başlamışlar, ben ise belki hala şımarık bir çocuk…

 

Sokaklarda koşturup saklambaç oynayacağın, ip atlayacağın zamanda; seni çocuk değil ‘kadını’ olarak gören bir erkeğin evinde, yatağında, mutfağında ona hizmet etmek ya da  çarpım tablosunu ezberleyip Cin Ali kitaplarını okumak yerine elinde tığ, parmağına dolanıp sıkmış ipten bir masa örtüsü, havlu kenarı yapmaya çalışmak nasıl bir şey? Pek de istenilen bir durum olmasa gerek. Ama haklısın, bu hayatı sen seçmedin ki. Seçim şansın olduğunu, hatta seçilecek başka türlü hayatlar olduğunu bile bilemezdin ki.

 

İlk aşk acısı çektiğimde öleceğimi sanmıştım; çok büyük, katlanılması imkansız bir acıydı bu, en azından öyle sanıyordum… Senin küçük yüreğinin çektiği acılarla kıyaslanabilir mi? Başka bir gün, ergenlik bunalımlarımın alevlendiği bir dönemde, anneme anlamsızca kızıp, çarpıp kapıyı odama kapandığımda annem yine de arkamdan gelip iyi olup olmadığımı merak ederken şımarıklık yaptığımın farkında bile değildim. Sen ise sesini biraz yükselttiğinde ineceğini ve yalnızca yanağını değil kalbini de acıtacağını bildiğin tokadın korkusuyla sessiz kalmayı tercih ettin. Oysa söyleyeceklerin vardı… En başta babana ‘Tanımadığım, sevmediğim bir adamla evlenmeyeceğim. Yaşıtlarım gibi okula gidecek, ayakta duracak halim kalmayıncaya kadar sokakta oyun oynayacağım.’ Bundan çok uzun yıllar sonra evlendiğinde kocana ‘Sen benim sahibim değilsin. Bana emredemez, elini kaldıramazsın. Evlilik, mal almak değil, yolları birleştirmektir. Paylaşmaktır.’ diyecektin.

 

Söyleyeceklerin, anlatacakların, haykıracakların vardı, içinde kaldı… Öyle olmalıydı (dediler)… Kız dediğin fazla konuşmamalıydı, bilmemeliydi, bilse de belli etmemeliydi. ‘Korkar durur gitmez köyün en son çitine, inanır o sınırda dünyanın bittiğine.’. İnanmazdın belki de, kim bilir… Ama yasaktı hayal kurmak. Zaten çalmışlardı tüm hayallerini, gençliğini… Hayali kurulacak ne kalmıştı ki…

 

Elimde bir fincan kahvem, karşımda bilgisayarım, klavyedeki tuşlara dokunurken o ezgi yankılanmaya başlıyor odamda, kulağımda. Devamında ise Sezen Aksu anlatmaya başlıyor binlerce Ünzile’nin hikayesini… Sesindeki hüzün ve isyan hislerime tercüman oluyor… Boğazımda bir şey düğümleniyor, gözlerim doluyor ve dalıyor uzaklara; düşünüyorum o kocaman yürekli kadınları ve yaşadıklarını (ya da yaşayamadıklarını)…

 

Tek bir soru var kafamda. ‘NEDEN?’. Neden onlar böyle bir hayatın ortasında açtılar gözlerini? Neden seçim şansları olmadı? Neden ben üniversite hayatının tatlı telaşını yaşarken, onun telaşlandığı konu karnındaki üçüncü bebeğine bakıp bakamayacağı? 

 

Onno Tunç’un kalbinden gelen ezgilerin ilk notası kulağımda çalındığında bir düşünce alıp götürüyor beni uzaklara, bilmediğim zamanlara, bilmediğim diyarlara… Ünzile’lerin söz sahibi olduğu, haklarını bildiği bir diyar. Bin dokuz yüz otuzlarda başlatılan ‘Aydınlanma Hareketi’ durdurulmasaydı, engellenmeseydi şimdi çok başka bir Türkiye’de yaşıyor olabilirdik, o düşümdeki diyar tam burası, kendi ülkem olabilirdi. Ünzile’lerin ezilmediği, ülkenin her yerinde kadın ile erkeğin omuz omuza birlikte çalıştığı, anlayan, düşünen, sorgulayan ve üreten nesillerin yetiştiği bir Türkiye!... Şarkının sonuna yaklaşırken uyanıyorum düşümden, ülkeme tüm bunları kimlerin yaptığını bir kez daha hatırlayıp yumruğumu daha bir sıkıyorum… İç sesim yükseliyor, “çocuklar inanın, inanın çocuklar güzel günler göreceğiz güneşli günler.” diye haykırıyor, sesini duyurmaya çalışıyor Ünzile’ye, diyor sen hiç ama hiç merak etme…

 

ünzile insan dölü on kardeş beşi ölü büyüdükçe ufak ve gelir de görücü 

inci gibi dişi görücü bilir işi söğüdüm ağlar gider olur hatun kişi 

varmadan sekizine ergin oldu ünzile 

hem çocuk,hem de kadın on ikisinde ana 

bir gül gibi al ve narin bir su gibi saydam ve sakin 

susar kadın ünzile 

 

yağmuru kim döküyor 

ünzile kaç koyun ediyor 

dayaktan uslanalı

hiçbir şey sormuyor 

 

korkar durur gitmez köyün en son çitine 

inanır o sınırda dünyanın bittiğine 

ünzile insan dölü bilinmezlere gebe 

sırların minnetini yüklenip de beline 

 

 Selen SEYHAN

 

https://www.youtube.com/watch?v=LCkCpHu7H88