Şiir

Dön artıK

 

pas demiri anımsamak istiyor 
madenin yalnız saatinde...
limanlar 
yükleri hüzün şiirleri gemilerini…
mermi tenle konuşmak istiyor
kurşunun en ağır diliyle… 
denizine nice yakın bir ırmak geçiyor içimden
trenler geçiyor
raylarına nice ırak...

bütün mahiyetlerinden habersiz 
duruyor kelimeler
sözün bittiği yerde…
asfalt şarkılar çalıyor
gecenin orkestrası
zira bir adam
alçılı yüreğini gezdiriyor gecenin ortasında...
boşluk sarhoş olup sızıyor
yüreğine yankının…
benimse yangınlarım var ve sessizce
bir kül çılgınlığına yürüyor rüzgar...

tenin yenine silinmiş gözyaşlarını sakla
bir tek ben bilirim onların tuzlu tadını...
sadece bir mevsim aralığı kadar tut ellerimi 
soluğun 
üşüyen ellerime üflesin 
ılık büyüsünü sevdanın...
yokluğun
bir martı ölüsü 
yüreğimin ıssız kıyısında...
bir gülücüğüne vesile varlığım
dön artık…

 

Fransa, 25.4.2016

 

 

Çingene Kızı Menad

Gecenin ağzı tütün kokuyor ve

uyutmayan bir dalga sesi var kulağımda,

nehir beni çağırıyor

gitmeliyim…

Bir şeyler sormak ister gibi,

Fırat bakıyor yüzüme,

sonsuza giden bir dil kullanıyor

anlamadığım…

Yorgun yüzümü alıyor suları…

Uyuyan sular,

uyanıkken olduğu kadar

titretiyor

ürkek gölgelerini ruhumun…

Uyuyan devin korkutan sessizliği işte

bilirsin…

 

Susturmamaya çalışır gibi

çelik halkalarla bağlıyorum yüreğime

bir çalıkuşunun nabzını;

ama nafile,

bin yıl sonra

bir kuş ölüsüyle eve dönüyorum,
bak,

ömrümün yağmalanmış akşamlarını getirdim sana…

 

Lotus zehrinin kana yayıldığı çağdan beri,
nehrin hafızasında ölü bir sedef gibi

inci uykusundaydım,
önce kükürt çiğnedi atlarım,

kısrak kişnemeleri ve çığlıkların ardından alevler sardı etrafımı,

üzerime yıkıldı kalaslar ve duvarlar,

sonrası karanlık ve sessizlik…

Ben Samsatlı Zozimos ustanın,

atölyesinde önce tuale sonra mozaiğe resmettiği

çingene kızı Menad…

Duydum ki önce fıstık ağaçları sonra

tüm umutlarım,

Fırat kadar derin bir yemine yatırılmış… 

Meğerse

suyun fıtratına dair

ince bir aldanışmış

tüm yaşadıklarım…

Josef Kılçıksız