Şiir

Tencere, ütü, boru, tel, köşebent, levha ne varsa

Binlerce parça eğri büğrü hurda

Demir bilmem neler almak için gelmiştim buraya

Demir. Kilosu bir liraya.

 

Kırmızı bir ampulün aydınlattığı boş bir akvaryumun içinden

Bana bakarken yakaladım onu

Başı hafifçe yana eğik, ihtiyarlar gibi sarkmış gıdısıyla

Bir pas evreninde yemyeşil.

 

 

 

“Neden kırmızı?” dedim lamba,

“Abi, nedeni yok, ısıtsın diye”

“Arada güneşe de çıkarıyoruz onu”

“Adı var mı peki?”

“Abi, adı olur mu, bukalemun işte!”

“Adsız bukalemun olur mu hiç?”

Demir koydum adını hemen!

 

Çok hoşuna gitti Hurdacı Mümtaz’ın bu

“Demircinin bukalemunu Demir” diye.

 

Hani çelik bir kasadan, yüz yıllık bir iskelet bile çıkar da burada,

Görmeyi beklediğim en son şey sen olabilirdin Demir,

Zarif parmaklarınla tutunduğun o dalda.

 

Uzatmayayım,

iki özür borçluyum ve lütfen kabul et;

Sıcak, hoş esintiler, çiçekler ve kokular yerine

tutulduğun bu yer içindir ilki,

Ve şaşkınlığımdan o an,

aklıma başka isim gelmediğindendir diğeri.

AHMET ÇELEBİ 
Zonguldak, 2016