Şiir

I.

Şükrü Erbaş abimiz, affınıza sığınırım arsızca
Köylüleri niçin öldürelim şiirlerde?

Biz onları yazı ve kitaplarla korkutmadık mı.
Kravatlar takıp, kumaşın sivri ucunu göstermedik mi onlara,
keskin bir uygarlık bıçağını bilercesine gözlerinde…

Cezalar vermedik mi elifbalara gitmeyenlere,
Allah’ın sözünden başlayarak önce; sözlerden ve yazılardan yıldırdık,
Mürekkep sopaları yaptık kutsal kitaplardan, kutsal olmayanlardan…

Beyaz kurdele mektepleri boş kalmasın elbet
Ama Fatmaları Ayşeleri bir başka görseniz,
Alınca kalemi ellerine ulu orta bir korkuyla,
Adları ak kâğıda tıp tıp düşüyor; aaşa ve hatma…
Titreyen yabancı çizgiler korkarak geliyor bir araya,
Çıkıyorlar aynı adlarla, geldikleri devlet dairesinden…

II.
Sayın bayım bu şiire noter eli değmiş
Baştan başa sarı boya ve devlet kokuyor

Bayım bir noter elinden çıkmış sanki bu şiir
Öylesine küf gibi bir mühür kokuyor

Bayım bu kâğıt da pas kokuyor
Yazıları neresinden boşalttınız
kiracı gibi duran yazıları…

 

III.
müstafi kaymamak şair Ece abim
Sivil olmak iyidir, sivil ol sevil…
Sivil olmak, üniformasız olmak değil,
Gördükçe şiirin şapkalı apoletli mareşallerini
Bendeniz sarı beniz, kalemin kâğıdın ödü kopuyor.

Bir istifa dilekçesinin kimyası nedir ki,
Kana karışan devleti bir imzayla temizlesin?

Hangimiz içinde dikilmiş duran bir devlet yok,
hepsini de kendimizin el birliği ile kurduğu…
Ne kadar da yıkılmış devletler var içimizde,
kurup kurup kırdığımız, yıkıntılarından tuğlalar çaldığımız…

sivil olalım, sivilelim, sevilelim duvarları yıkalım da,
yakaladığımız bu devletleri, uçbeylerini nereye tıkalım?

Affınıza mağruren şair abilerim, arsızlığım korkumdan benim.
Tanışıp bilişmeden abi dedim diye beni de öldürmeyin.
Kelimelerin kelimelere düşman olduğu bir zamandayız
bu cahilin üstüne kelimeler salmayın, ki içlerinde devlet gizli…

Sabri Kuşkonmaz