Şiir

Ben ölünce,

hiç değilse

bir fener olsam;

kapında dursam,

soluk donuk geceyi

aydınlığa boğsam.

 

Veya limanda

gemilerin uyuduğu zamanda,

gülüşürken kızlar,

uyumasam;

dar kirli bir kanalda

bir yalnıza göz kırpsam.

 

Daracık bir sokağa

assalar beni:

tenekeden, kırmızı bir fener

bir meyhane önünde-

dalgın düşüncelerde

tempo tutup şarkılara

sallansam.

 

Ya da şöyle bir fener:

gözleri büyümüş bir çocuğun yaktığı,

duyup da korkunca çevresinde yalnızlığı;

dışarda camlarda

fırtınanın ıslığı,

kâbuslar, görüntüler, cinler.

 

Evet, hiç değilse

ben ölünce

bir fener olsam;

tek başıma geceleri,

uykulardayken dünya,

gökte ayla senli benli

sohbete dalsam.

 

 

Wofgang Borchert

Çeviri: Behçet Necatigil