Şiir

göğüs göğüse çarpışıyorduk, adalar şahit ölü bedenlere

yaralarımız, kim bilir nehrin kızıllığı ya da gün ağrısı

kalanımızı çeken uğultulu o yakarışla sürüklendik

kavganın içinde kuyulara düştük ve

yitip, yüreğimize taş doldurduk

     şimdilerde, yoksulun gününe tanık olduk

     çöpten adamlarla resmettiğimiz minik ellerin

     gözlerinde düğümlendik, kanadık, yandık

     yağmur sularına sürdüğümüz

    kanatların rengini gördük, atık ekmeklerde

    lokmamızdan kalanı ve yağlı elleriyle

    bıçkın delikanlıyı aradık, yitirmiştik varlığımıza

    ağan yıldızların rengini.. bir daha,

    gök gözlü çocuklarla düştük dünyaya

    ne ses, ne nefes, ne kalp atışı…

    sessizlikte, uzaktan ölü kelimelerle

    yaşattık adaleti, boyumuzca

    bataklığın içinde aynı yeryüzüne ayak basmayı

    eşitlik fısıldamak sanıyorduk

fırtına ikliminde yağdık, sürüklenip tomurcuklara

cân verecektik, kim bilir, ördüğümüz duvarlara

takılıp, betonda gözü yaşlı kalacaktık. unuttuk

yağma düzeni, kuyudan baktık ölgün maviliğe

aldandık renklere, ölü bedenlere ve kendimize...

Kaan Turhan