Şiir

Doğa şaşkın-

karadeliklerin yok edici bakışlarını

insanoğlunda görmekten! Sonsuz açlığın sonsuz sindirimini!

Doğa çâresiz-

doyumsuz ruhlar, sürü hâlinde yaşayanlar ve çobanları, alçaklaşmaya yemin etmişçesine, itkilerine engel gördüğü en mâsum düşleri bile boğazlamaktan kaçınmıyorlar!  

Doğa anlamıyor-

karanlık çağların hâlâ sürmesini! Anlamıyor yapı taşımızın melânet olmasını.  Bir görünmez elin ivmesiyle, zehirden zehire, anlamsızlıktan anlamsızlığa koştukça, karanlığın bilimi de öyle coşuyor, öyle aşka geliyor ki, muhteşemler muhteşemi şeytan tırsıyor! Bu düzeyde melânetin kroşelerine yanıt veremiyor!

Soyutluyorlar insanı insan olmaktan! Sahte havayı soluyor, sahte güneşlerle aydınlanıyoruz. Kansız yalanlarla besleniyor ruhumuz! Tutsak bedenlerimizi, yasalarıyla bin parçaya ayırırken kan akmıyor. Bıçakları kansız görüyor işini artık.

                   Ve asıl belâ:

Var olduğumuz her saniye, şah damarımızda karanlığın kılıç hakkı. Gücün, tartışmasız güç

hâli. İnsanlık düşmanı tâcın, onurla tuttuğu asâsının tepesinde altın bir küre, kürenin içinde krallığın büyüsü; zâlim us ve zâlim bilgi.

Görkemli, saf erdem, konuşulmayan bir dilin ölü     

                 sözcüğü oldukça:

Her şey akıl almaz bir düzen içinde. İşte biraz ilerde el pençe durmuş hizmetliler. Ön safta beyaz yakalılar ışıl ışıl parlıyorlar. Mükemmellikleriyle kusur etmedikleri için hazları dorukta.

Art arda dizilmiş kastlar heyecanla komut bekliyor. Göz alıcı kırmızı libaslarıyla

kurtarıcı bilinen saygın hırsızlar, şarlatanlar, megalomanlar kıvanç içinde. Her türlü pisliğin iz bırakmayan Lordları, tapına durdukları güce başlarını vermeye hazırlar! Öyle oynayıp, öyle görünseler de, birincil kutsal görevleri daha çok baş almaktır.

Kalpazanlar illüzyonları için rengârenk giyinmiş.

Gülümseyen kâtil cesetler kentsoylu inceliğinde. 

Uzak durun onlardan, mitralyözleri bir şey değil, kahkahaları ıskalamıyor yok etmeyi!

Ah, her zaman olduğu gibi sinsiler saydamlığa, sırtlanlar kuzu postuna bürünmüş.

Korku ve cennet tâcirleri soylu siyahlar içinde. Gökyüzünden nur yağmış bütün yüzlere! Ne fedakârlıktır rabbim, bizler için binlerce yıl melek olmaları!

Ateşte kavrulan, çarmıhta yaşayan,

en arkada olanları söylemeli mi?

Doğa utanıyor-

kendinden bir parça olanları böylesi görmekten!

Doğa hüzünlü-

yaşamak için can attıkları, uğruna ölmek istedikleri aşkları cehennem!

Doğa ağlıyor-

binlerce yılın siyah beyaz fotoğrafına baktıkça!

En soylu hayvan olmanın bilinci ve onuru, belleklerden silinmiş.

Tanrım, bizler miyiz karanlık güdülerini     dizginleyemeyen?

Çağlar öncesinin mağ’ralarında zincire vuramayan?

Işığa dönüştüremeyen? Düşsel bir zamanı yaratamayan?

Yoksa, bize lütfettiğin yazgı bu mu?

Yok etmekle dünyayı, gurur duyacak bir insan erkinin köleleriyiz.  

Acı veren kördüğümden başka bir şey yok!

Saklımızda, ne bir inanç, ne bir umut.

Mete Demirtürk