Şiir

yağmur yağarsa

bana hatırlat ki:

sıkı giyineyim

aletleri kulübeye kaldırayım

karakuşun gözünün içine bakayım

çatıyı seyredeyim

erken uyanayım

sümüklü böcekleri çayıra atayım

musluğu tamir edeyim

perdeleri açayım

bebek arabasını iteyim

berbat bir şarkıyı öveyim

güle biraz şefkat göstereyim

eğilip hanımelileri koklayayım

pencereleri kapatayım

çayı koyayım

ve seni yakınımda tutayım

William Easton

(Çeviri, Elif Firuzi)

Arab Spring

Kalan bir dağ döküntüsü sadece

Çekilen sular sürüklerken acı yosunları

Ve buzdan çözülürken gevşemiş kayalar

Kıyı erozyonuna da bağlayabiliriz bütün bunları

Fakat biz biliyorduk seyrederken kulelerin  düşüşünü 

Kuma çarpıp yuvarlandıklarında

Dalgaların oyduğu  sarp tebeşir kayalar

Yeşil, sonra beyaz, sonra yine beyaz

Bir ay bile değil

Toprak şimdi kanı çekilmiş ve çıplak

Fosil saçıyor toprağın almadığı yağmur

İskelet, çer  çöp izi yol niyetine

Fakat biz biliyorduk Nisan yağmuru düşüp

Çamur selini büyüttüğünde nehir boylarında

Tek bir taş üstünde taş korumadı 

Alıkoyamadı savrulmaktan bizi uzak kıyılara

Ne az şey kalan

Toza ve tuza döndüğümüzde

Ve kıyı otları biriktirirken

Kökleriyle avladığı balık kemiklerini

Fakat biz sırtımızı döndük 

Tohumlarla çölden esen rüzgâra karşı

Son yağmur da yağacak   

Ağaçların üstünde yeni bir ay

Bir göz açıp kapayıncaya kadar

Körler için biraz uyku tozu

Çatlamış taşın yeşimle yarılması

Tırnak aralarımızda ıslak balçık

Fakat biz tek tek yıkadık parmaklarımızı

Dokunuşla yumuşayan

Avuç için sünger taşıyla 

Böylece durdu damla damla akan su

Sadece taşlar

Ne az, ne çok bundan

Yatağı griye çatlamış bir nehir

Irmak boylarında Nil kuşları

Fakat biz mevsimleri bahane ettik 

Med’in ceziri ve yanlış bir dönüş

Günleri güneşte kavrulmuş bir ay

Geçti bir daha ve bir daha.

William Easton

*Şiirin İngilizce orijinal adı Türkçe “Arap Baharı” dır, şair Türkçeye çevrilen şiirin başlığının İngilizce olmasını arzu etmiştir (ç.n).

**İngilizcede “straw neck” olarak geçen ibis kuşu “Nil kuşları” olarak çevrilmiştir (ç.n).

William Easton

Şiir zaman alır. Bazı açılardan şiir hiç tamamlanmaz, hatta yayınlandığında bile tamamlanmış sayılmaz. Bu yüzden şiir aynı zamanda hem inatçıdır, teslim olmaz hem de bağışlayıcıdır. Bir yazar olarak sürekli düzyazı  ile şiir arasında gidip gelirim ve  bir fikri veya düşünceyi sınamak için sıklıkla şiirsel dile baş vururum.  Bu anlamda kendimi, yazarla okur arasındaki emniyetsiz köprüde yabancılar için yabancı şeyler yazmaya çalışırken bulurum. Bir şiir eskidikçe şairin de olgunlaştığını, şiiri yazdığı noktadan uzaklaşıp, ilerlediğini veya bambaşka bir tarafa yöneldiğini ve yazdıkları ile düşündükleri arasına mesafe girdiğini fark ederiz. Öyleki insan daha önce yazmış olduğu bir şiiri neredeyse başka birinin  eseriymiş gibi okuyabilir.

Sanırım bütün yazar ve şairler en çok hangi eserlerini  sevdikleri sorulduğunda en son çalışmalarını beğendiklerini söylerler. Ben yazmaya görsel sanatlar geçmişinden gelen biriyim ve otuz yıllık bir sanat geçmişine ragmen kendimi hala el yordamıyla yol almaya çalışan biri gibi hissediyorum. Bu sürede, başka şeyler yanında, düz yazılar, kitaplar, sanat eleştirileri, şiir  ve yakın zamanda da yüz kısa hikayeden oluşan bir kitabım yayımlandı. Şimdilerde bir çocuk kitabını bitirmek üzereyim ve hala kafamda orada yarattığım karakterlerin dünyası var. Şimdi, sancılı bir tashih süreci beni beklerken şiire de zaman ayırmaya çalışıyorum: hâlâ el yordamıyla, hâlâ  deneyerek ve hâlâ yabancılık çekerek.

*İskoçyalı  şair- yazar. İstanbul’da yaşıyor.