Şiir

kapıları kırık bu biçimsiz şehirde

sorumsuz bir zamanı eskitiyorum

 

olgunlaşmamış öyküyü izliyor gözlerim

mutedil limanlara bakamadım hiç

geniş çalkantıların kollarına sığınmış gemiler

izinsiz çılgın martılar didikliyor güneşi

 

eski çağlardan beri anlatılan

tedirgin bir masumiyeti kurguluyorum

dudaklarımdan dökülen düş kırıklığı 

dikenli tellere takılıp kalıyor yüreğim

resimlerden silinip gidiyor kişiliksiz hayatlar

 

bu yorgunluk aklıma gelmemişti hiç

ellerin değil ışığın yorgunluğu

 

hiçlikte anlam buluyor sanki direniş

 

Süleyman Sırrı Kazdal