Siyaset

insanbu.com’daki 27 Mayıs’la ilgili yazımda, İlhan Selçuk’un toplum yararına olduğuna inandığında, yazılarında çifte standart kullanmaktan vazgeçemediğine ve 27 Mayıs’a da salt “özgürlükçü anayasa odaklı” bir açıdan bakmakla yetindiğine değinmiştim. Oysa bu yanlışları onu insan yapan değerlerin yanında, onunla tartışılabilir yanlışlardır. Hele çömezlerinin döneklikle ulaştıkları parasal varsıllık, siyasal yaklaşımda zaman zaman başvurduğu çifte standardına karşın İlhan Selçuk’un ahlakının paraya pula yüz vermeyen tözünü, döneklerin gözüne sokar. Gazete yazarlığının bu büyük ustası, son yıllarında birçok meslektaşının içten içe kıskanacağı, kimi meslektaşlarının ise açıktan açığa şapka çıkararak selamlamakta bir sakınca görmediği beceri inceliklerini yazılarının gündelik, sıradan şölenleri yapıvermişti okurları için. Satırları ve tümceleri iyice kısalmış o son birkaç yılın Pencere yazıları, köşe yazısı denen türün zanaattan güzelsanata yücelişinin örnekleridir. (Sevgili editörüm, güzelsanat’ı özellikle bitişik yazıyorum.) Kolay anlaşılması ve gazete okurunun gereksindiği akıcılık için, yıldız imi (*) kullanılmasını isterdi yazı içi geçişlerde İlhan Selçuk. Aydınlanma, bağımsızlık yolunda 2010 yılının 21 Haziran’ında yitirdiğimiz Türkçenin bu büyük ustasını, onun gözaltına alınmasını ancak “Yiyin Birbirinizi” diye başlık atacak kadar anlayabilen, yani tersinden anlayan ama hâlâ solculukta burnundan kıl aldırmayan solcu türü için yazdığımız yıldızlı bir yazıyla analım. Yazının dili de İlhan Selçuk’un diline benzemişse, usta bellemekten ve sevgidendir efendim. *

 

ÇÜRÜTEN ÇELİŞKİ

 

 

Türkçe, ne serüvenli bir dil. Hangi sözcük üzerine düşünmeye kalksanız, kendinizi sözcüğün köküne değin inmiş buluyorsunuz:

            Çelişki.

            Çel-i-ş-ki.

            Çel-mek var ama, tek yanlı bir çelmek değil bu. Karşılıklı. En az iki, birbirini çelen bulunacak. Bunların birbirini çelmelerinden, ortaya bir çelişki çıkacak.

            Her canlı, yaşamaya başladığı an, ölümüne doğru kesintisiz bir yürüyüşe de çıkmış olur. Doğumla ölümün, o en karşıt çelişkinin arasında yaratılır yaşam. Karşıt ama, biri olmayınca öbürü de yok.

Yaşam da yok.

Kadınla erkek gibi. İkisinden biri olmayınca, başka, yeni bir yaşam da yok.

Konumuz, bu ‘var eden’, yaratan çelişki değil. Çürüten, çürüte çürüte yok eden çelişki.

                                                                       *

Yığınlarca kitaplar okumuş, ahlakını koruma direncini de ayakta tutan, liboşlaşmamış, dönekleşmemiş, emperyalizm deyince tavana bakmayan, dürüst, Marksçı solcuya soruyorsun:

“Emperyalizm hâlâ kötü mü?”

“Yoksa senin kuşkun mu var?”

“Emperyalizmle, işbirliği edip, onun amaçlarına hizmet etmek de kötü mü?”

“O daha da kötü. Uşaklık.”

                                                                       *

Günümüzden, kendimizden örnek getirmedikçe, bu konuşma hiç çelişmeden sürebilir. Kalkan kadehler… Karşılıklı kutlamalar… Tanıştığına sevinmeler… Yeter ki, günün ve yurdun içinden örnek vermeyin sakın:

“O örgüt solcu mu sence?”

“Hangisi?”

“Hani şu bölücü, silahlı örgüt?”

“Nasıl solcu olabilir? Ağalarla işbirliği, dincilik, etnikçilik, ırkçılık, pankürdizm… Her mikrop var.”

“Emperyalizmle de işbirliği var mı?”

“Ehe… Öhö… Kem küm…”

“Var mı, yok mu?”

“Yani… Aslında…”

“O örgüt, emperyalizmden bağımsız davranabilir mi, yoksa emperyalizmin buyruğunda mı?”

                                                                       *

Konu, karşınızdakinin dürüstlüğünün ve özgüveninin ölçüsünü de ortaya çıkaran turnusol kâğıdı gibi bir konu. Marksçı solcu liboşlaşmamış, dönekleşmemiş, ajanlaşmamışsa, kanlı örgütün işbirlikçiliğini, –nedense  biraz utangaç, çekingence de olsa– sonunda  kabul ediyor. Yapamadığı o değil.

Ya ne?

                                                                       *

“İşbirlikçinin hizmeti, efendisine değil midir?”

“Ehem… Öhöm… Öyleymiş. Öyleydi.”

“Eee?..”

“Öyleymişti. Öyleymiştiler. Öyleymiştilerdi… de…”

“Peki,  ne değişti?”

“Hiç… Hiçbir şey değişmedi aslında…”

“Öyleyse, yurtseverin, işbirlikçiyi seyretmek yerine, ona karşı da savaşım vermesi gerekmez mi?”

“Ehem… Öhöm… Şey… Hah buldum!”

“Deme! Ne buldun?”

“Dostum, biz… Şeyi hiç unutmamalıyız.”

“Neyi dostum?”

“Şimdi tam Marksizm, komünizm zamanı. İşte onu.”

                                                                       *

Sizin, kendine yurtsever diyen bu solcunun solculuğuna aklınız eriyor mu?

Özgür, bağımsız, sağlıklı düşünebilen bir yurtseverin kafası böyle mi çalışır?

 

Daha ciddi, daha somut ve daha korkunç bir soru da var:

Sizce bu solcunun kafasını, kendisi mi çalıştırıyor, yoksa başkası mı?

Hürriyet Yaşar