Siyaset

Türkiye’nin olağanüstü büyümesi başta ABD olmak üzere dış güçleri çok rahatsız ediyor, başımıza ördükleri çoraplar işte bu yüzden.

AKP’nin son günlerde iyice öne çıkardığı sav. İyi de talep buluyor. Bu sav bizim ulusalcıların ve Türk milliyetçilerinin de nabzına şerbet veriyor. Bazılarını kendilerinden geçiriyor.  

Savda doğruluk payı yok mu? Var. Ama eğrilik payı çok daha büyük ve bu yazının konusu onu anlatmak. Neresi doğru, neresi eğri…

Türkiye kapitalist-emperyalist sistem için ballı bir pazar. Büyük bir pazar. Türkiye’nin 2015 yılı dışalımı 207 milyar dolar. Yunanistan’ınki 47 milyar dolar. Yani biz o “aşağılık” dış güçlerin mallarını Yunan gavurundan 4 buçuk misli daha çok alıyoruz. Yavuz Sultan Selim Köprüsü’nün maliyeti 3 milyar dolar olarak açıklandı. Yani biz her yıl dışardan 68 adet Yavuz köprüsü alıyoruz.

Yaklaşık 40 milyar doları petrole gidiyor bunun. 17.6’sı elektroniğe. 17.5’i araçlara. Yani biz her yıl Yunan’ın toplam ithalatının üçte biriyle lüks otomobil alıyoruz. Medikal kartele her yıl 12.3 milyar dolar ödüyoruz. Vatanı korumak, darbe yapmak veya darbeyi önlemek için alınan silahlar için kaç 10 milyar dolar, onu işe katmayalım.

Denecek ki ekonomi büyürse dışalım da büyür, normaldir, evet doğru. Örneğin Almanya 2015’de bizim beş mislimiz dışalım yapmış. 1050 milyar dolar. Ama üretip satmak için alıyor onlar. 1330 milyar dolarlık satış yapmış. Ciddi bir kısmı bize. Yani bizim toplam dışalımımızın çok üstünde kar elde etmiş. Biz ise 2015’de o müthiş ihracat patlaması lafları arasında 144 milyar dolarlık mal satmışız. 63 milyar dolar zarardayız her yıl. Yunan’ın toplam ithalatının %50 fazlası. İşte böyle büyümüşüz.

Ulus olarak lüks tüketen, canavar gibi harcayan borçlu paragözlere dönmüşüz. Sattıklarımız arasında ülkenin tarlaları, boğazın kıyıları, ormanları, dağlarını gedik gedik oyduğumuz vatanın taşı toprağı bile var. Ama bayrak dalgalandıkça bunlar bizi ırgalamaz. Bayrak daha çok dalgalansın, ancak sadece bayrakla olmuyor. Ülke manen, maddeten eriyip gidiyor.

Atatürkçü olmak kolay mı güzel ulusalcım, harbi milliyetçim? Atatürk döneminde ortalama 100 küsur yabancı sermayeli işletme vardı ülkede. Biz sosyalistler bunu bile eleştirir, Kemalistlerin yüzüne vururduk. Devletçilik, halk ve milletin ortak kazancı anlayışı egemendi Atatürk zamanında. Biz bunu da yeterli görmezdik. (“Biz” dediklerimin %90’ının şimdi ülkeyi toptan satsan itirazları olmaz. Yeter ki “özgür” olsunlar.) Şu anda ülkede 40 bin kadar yabancı sermayeli şirket var. 400 katı. Bir AKP’li yazar övünüyor: 1950’den 2001’e dek ülkeye gelen doğrudan yabancı sermaye 15.1 milyar dolardı, AKP döneminde bu 157.9 milyar dolara çıktı. 10 katına. Atatürk döneminin 1000 katına.

52 bankadan 21’i yabancı sermayeli. Aslında yerli sermayeli bankaların ana sermayesinde de yabancı sermaye olduğundan, bir, belki iki banka dışında Türkiye’de yerli banka yok.

Milliyetçilik bu mu? Deniyor ki, AKP gerçekten ABD’ye karşıysa üsleri kapatsın, NATO’dan çıksın. Doğru. Ama bunlar ikincil önemde siyasi konular, sen dünya sisteminin acentası olmuşsun ve diyorsun ki, bizim büyümemizi istemiyorlar, o yüzden şöyle yapıyorlar, böyle yapıyorlar.

Emperyalist kapitalist sistem bürokratları için asıl önemli olan sermaye akışının sağlanması, pazarın genişlemesi, bu genişlemeyi engelleyen yapıların bertaraf edilmesidir. Kapitalist sistem, pazarını genişletmek için çeperdeki ulus devletleri zayıflatmak, parçalamak istiyor. Bu doğru. Türkiye’nin başındaki belaların  nedenlerinden biri bu. PKK’yı bu yüzden destekliyor. FETO’yu da aynı nedenle destekliyor, o da doğru.

Fakat bunlar ekstra kazançlar için yapılan şeylerdir. Ana kazanç kapısı duruyor. Türkiye ve tüm ülkeleriyle Ortadoğu, bu pazarın, bu sermaye akışkanlığının gayet güvencede bir parçasıdır. Emperyalizm herkesle iyi geçinir, herkesi kendi adamı yapar. Barış da ister, savaş da, kaos da. Her şey işine yarar. Aynı anda 40 güce birden oynar. AKP’yi destekler, el altından ona karşı darbe yaptırmaya kalkar, PKK’yı korur, barındırır, sosyalisti, hatta komünisti satın alır, aynı anda herkesle oynayacak ekonomik, siyasi, idari güce sahiptir. Aslında o tek bir merkez de değildir. Kendi içinde bütünlüklü çok odaklı bir yapıdır. Sermaye Tanrısı’nın binlerce meleği vardır.

Mal onundur, sermaye onundur, pazar onundur. Siyasi taktikler fazladan kazançlar için ve bir de içindeki ve dışındaki siyasi aktörlerin motivasyonları için önemlidir, ama asıl şeyin yanında bunlar ikincil önemdedir.

Ülke büyüsün de, biz de Rusya gibi, Çin gibi onlara bir gün daha sıkı kafa tutarız. Tamam, tamamen boş bir sav değil. Ama büyük ölçüde yanlış.

Neden mi?

Sen iyiliklere değil, temel insani değerlere değil, paraya ve kinci dindarlığa dönük kuşaklar yetiştiriyorsun. Sermaye, para, pazar yaptırıyor bunu sana, sen istesen de bunun dışına çıkamazsın.

İmam hatipli gencin de Iphone’a esir düşmüş, o da hangi arsayı kapatsam kime satsam diye düşünecek. Atatürkçü gencin kapağı ABD’ye atmak peşinde, çünkü tüm yaşam tüketim akışına tabi olmuş, harcamanın, lüksün, refahın, şanın şöhretin merkezine gidecek, engelleyemezsin. Atatürkçü anam babam, parasını bulup buluşturup göndereceksin, senin star yaptığın gazeteciler erginlenmiş Amerikancı, yeşil akımı durduramazsın. Komünist yoldaşım, sen bile ABD mandacılarının parlattığı gazetecileri kürsüye çıkarırsın, çağ reklam, gösteri, şöhret çağı, zamanın kapitalist ruhu füze gibidir, çakma çelik iradeyi deler geçer.

Sermaye virüsü girer ve kültürünü belirler, insanını inşa eder. Cihatçısından milliyetçisine, Kürtçüsünden komünistine herkesi ortak samimiyetsizlikte hizaya dizer.

Deniz denir, Mahir denir. Ülkede bayrak dalgalanıyordu, neydi dertleri? Bayrak dalgalanıyor ama ülke bizim olmaktan çıkmış, dış güç yerli işbirlikçilerle iç güç olmuş diyorlardı. Şimdi onları  ajitasyon için, laf salatası, göz boyası için dillerden düşürmeyenlerin kendileri işbirlikçi, farkında değiller. En masumu sıradan günlük yaşam işbirlikçisi. Düzen önüne ne koyarsa kıtlıktan çıkmış gibi yiyor, mama, mal, martaval ne bulsa mideye ve beyne içletiyor, ara sıra Deniz diyor, Mahir diyor, Nazım diyor…

Büyük ülke olursun, karşına büyük PKK’yı çıkarırlar. Ki doğrudur bütçeleri FETO ile yarışır, hatta eksiği yoktur fazlası boldur. O da uluslararası sermaye akışının, pazarın senin kadar doğal parçasıdır. Pazardan domates satın alır gibi tonlarca “aydın” satın alır.

Onun için temelden sosyalizm diyoruz. Gerekirse sınırları kapatalım, demirperde diyoruz, bunu diyemiyorsak, imkansızsa böyle şeyler, başka şeyler  boş diyoruz.

Her yıl 40 milyar doların üstünde, 14 Yavuz köprüsü kadar, Yunan’ın toplam ithalatı kadar sağlık sektörüne harcıyoruz ve tüm hekimler olarak bundan az çok nemalanıyoruz. Selçuk Erez bey o yüzden Diyarbakır’a gidiyor, memleketin en önemli meselesi Apo’dur diye ondan diyor. Evet, büyük ülkeyiz. Pastadan pay kapma, komisyon artırma savaşımız da büyük oluyor. Bu açıdan baktığımızda “siyaset” size de komik gelmiyor mu? Geçen yıl dünyada tek bir ilaç, binlerce ilaç içinden tek bir ilaç 6 tane Yavuz köprüsünün parası kadar satmış. Bu güç içimizdeki şeytanı 40 bin yolla satın almaz mı?

Büyük düzen işler, bazıları ikbal için, bazıları canları pahasına bir maske bulur takar, siyaset sahnesine çıkar. Ama her siyasetçi senaryodaki rolünü oynar.          

Kaan Arslanoğlu