Siyaset

En ufak bir politik, ekonomik veya sosyal sorun olunca hop oturup hop kalkıyorlar. Bin takla atıyorlar. Çılgına dönüyorlar. Sonra tekrar. Sonra tekrar. Üstü üstüne binlerce kez. Her seferinde panik. Netice: Yalancı çoban. Ama devam. Uyuşturucu bağımlısı gibi panik bağımlısı olmuşlar. Yandık, bittik, mahvolduk, bu sefer tam oyacaklar, fena koyacaklar, parçalanıyoruz, kırılıyoruz, batıyoruz, biz çoktan bittik, ölmüşüz de haberimiz yok filan falan. Sen de katılmazsan çok bozuluyorlar. Haksız mıyız diyorlar. Mesele haklı olup olmamakla ilgili değil desen, "nasıl ilgili değil?" diye üzerine yürürler. Paniğin yanında öfke de olacak ki tadı çıksın. Hem dediklerine koşulsuz katılacaksın hem de birilerine (yani malum "namussuzlara") çok kızacaksın. Sürekli küfretmezsen "onlardan" sayılırsın. 
Bunun muhtemel nedenleri ne olabilir. Görüşü olan arkadaşların yorumları makbule geçer. Naçizane bulduğum nedenler şunlar:
(1) Olayların bütününü görememek. Bilgi eksikliği. Kötü eğitim.
(2) Yüzyıllar süren yenilgilerin bıraktığı ruhi travmaların adeta irsi hale gelmesi.
(3) Sürekli kötü şeylerle karşılaşmanın ruhlarını yaralaması, tahammül eşiğini aşındırması.
(4) İşlerin çoğu zaman gerçekten daha kötüye gitmesi ve buna dayanamamak. 
(5) Güvensizlik. "Biz bunu hallederiz" yerine "Eyvah, işte bu kez tam mahvolduk."
(6) Adeta genlerimize yerleşmiş olumsuz bakış. 
(7) İşi alıp götürenleri çekememek. Kıskançlık ve kötüleme.
(8) Dar bir hayat çevresine yaşamaları. Örneğin spor yapsalar, sanatla ilgilenseler, hobileri olsa, kendilerini geliştirseler daha bir güvenli olurlar.
(9) Ailelerin çocuklarını güçsüz yetiştirmeleri. Onları dünyaya hazırlamak yerine sürekli her türlü sıkıntıdan, zorluktan esirgemeye çalışmaları. Ömür boyu mutsuzluğa mahkum etmeleri. Sevgilerinin marazi olması ya da sevgisizlik. Kendi başlarına ayakta durmaları öğretilmemiş. İlla birilerine yaslanacaklar.
(10) Çözüm üretme ve inisiyatif alışkanlıkları gelişmemiş.
Aklıma başka şeyler de geliyor ama yeterince açık bağlantılar bulamadığım için yazmamak en iyisi. Bir de, şahit olduğum bazı örnekleri istemeden de olsa genellemekten çekiniyorum, çünkü hatalı genellemeler en çok yapılan yanlışlardan birisi, muhtemelen birincisidir. Belki farkında olmadan yapıyorumdur. Ama, ister geleneksel basına, isterse de sosyal medyaya bakın, panikçilik ön planda. Bunun karşısında, birileri sakin sakin işi götürüyor. Boşa panik yapacağınıza, onlar kadar serinkanlı ve güçlü olmaya çalışsanıza. Başka çare mi var.
.....
Bir de sosyal manipülasyon aracı olarak panik yaratma var. Ona ayrıca değineceğim.

Mehmet Tanju Akad

Kaan Arslanoğlu’nun Notu:

Türkiye solu ne zaman Avrupa-Amerika çizgisinden kurtulacak?

Türkiye solu ne zaman ağlaklıktan vazgeçecek?

Kalp kalbe karşıymış. “Yüzü Silinenler” romanında işlediğim temalardan biri “yalancı çobanlık”.

Türk sol siyasisinin küçük ve işlevsiz örgütlerine adam bulmak ve adam tutmak için bilinçli tercih ettiği yöntem.

Bundan tam 8-9 yıl önce bire bir konuşmalarımızda bir “komünist” önderin beni gaza getirmek için ve herkesi gaza getirmek için sarf ettiği ifadeler: “Cumhuriyet bitti Kaan, felaketin eşiğindeyiz… Bir adım ötemiz uçurum… “ “Üniversite bitti Kaan. Orada bir şeyler yapmanın da pek bir anlamı yok…” Böyle gidiyor.

Eee, kısmen doğru da ne yapacağız. Kurbağayı yavaş yavaş ısıtıyorlar. Bu çok da bilinçli tercihleri değil, ciddi bir direniş var. İyi de o direnişi zafere ulaştırmak için sen ne yapacaksın. Madem ölüm kalım halindesin, son gücünü harcıyor musun?

Hayır, çeyrek zaman solculuğu, onda bir zaman devrimciliğine devam.

“İşçi sınıfı bitti Kaan, işçi sınıfı AKP’li oldu…” Eee, boş ver işçi sınıfını, boş ver halkı, hepsi faşist oldu, Moda’da, Beyoğlu’nda, Çankaya’da devrimciliğe devam.

Kim dişini sıkıyor, kendini sıkıyor? KİM BUNA GÖRE YENİ POLİTİKA BELİRLİYOR?

En iyisi bunlar, alayı böyle.

Bu hükümete ve tüm 80 sonrası iktidarlara karşı tavrım belli, net.

Bu yeni yasasızlığa da “hayır” diyorum.

Ama şimdi sadece “hayır” a odaklanmalıymışız. Eleştirmemeliymişiz.

Tüm sol içinde ajanlar cirit atacak, CNN emeklisi, CNN yetiştirmesi “solcular” işin başında duracak, çizgi Avrupa-ABD çizgisinden bir gıdım sapmayacak ve biz başarıya ulaşacağız, öyle mi?

Bu insanlar HDP’lilerin kalbini incitmemek için bizim kalbimizi incitecekler, bunu hep yapacaklar ve halkın desteğini bekleyecekler, öyle mi?

Felaketin bir kanadı da sizsiniz.

Bir çalışma yapacaksın, bir kitap çıkaracaksın, “Tıp Bu değil” diyeceksin mesela, halktan yana bir hareketlenme yaratmaya çalışacaksın… En önce bunlar baltalayacak… Aman 1000 kişiden 100’ü benden kopar mı? Kaygı bu, felaket bu.  100 “tırıl” için üç beş doğru insanı harcamak… 30 yıldır solun politikası bu.

Küçük kalmaktan korkmak: Küçük kalmanın en belirgin sebebi.

Evet de çıksa hayır da çıksa tabii önemli, ama sandığınız kadar değil. Bunun öncesi var, sonrası var…

Solcular bir şey yaptı da bilfiil içinde yer almadık mı? İlk memur örgütlenmeleri, Susurluk tepkisi, İşçi direnişleri, Tekel, Gezi vb vb…  

Düzenin adamı sözde aydınları başınıza çıkarın, düzenin solcuları olun ve ondan sonra her yeni olayda “yalancı çobanlık yapın…”

Üniversitede her atılma dalgasında bir bağırtı çağırtı, “Üniversitede ne kadar iyi insan varsa atıldı…” İki yıl sonra yine aynısı. Sonra yine aynısı… Madem üniversite 10 yıl önce bitmişti, her yeni dalgada geriye sadece yandaşlar ve dangalaklar kalmıştı, sonraki ve sonraki atılan necidir?

Doğan Medyasından falanca atıldı. Bir kıyamet kopuyor… CNN seyretmeyelim, Doğan grubunu okumayalım! Dünyanız bu zaten, CNN…

Velhasıl bu sol örgütler, bu sol gazeteler solu temsil ettikçe ne başarı bekleyin, ne dürüst insanların size inanmasını.

Notun notu: Darbeden sonraki yazılarında  M. Tanju Akad hocaya da kızmıştım, niye yalan söyleyeyim. Darbe sonrası darbe havasına pek çok ulusalcı gibi o da fazla kendini kaptırmıştı sanki. Bu iktidar destekçiliği anlamına gelir.

Oda TV, Vatan Partisi’nin durumunda olduğu gibi.

Ayrıca PKK’yı günahım kadar sevmem, ama ona karşı mücadelede anketlere göre tavır belirleyen AKP’ye karşı da biraz eleştirel durmak gerek öyle değil mi? AKP’de bu konuda da doğru çizgi yok, doğru orta yok.

Bir de en önemlisi: Ulusalcılar içinde de emekli ajanlar (belki bir kısmı hala emekli değildir) cirit atıyor.

SONUÇ: Yani güvenilecek tek grup yok. Herkes kendine güvensin. Evet de çıksa hayır da çıksa önemli olan halkın bilinç ve örgütlülük düzeyidir. Bu varsa işler iyiye gider, yoksa şimdiki gibi hep kötüye gider.

Ne olup biterse genel düzeyimizi yansıtır. İşler daha da kötüye giderse bu en az yarı yarıya kendimiz yüzündendir. Bir şey yapamıyorsak hiç değilse vakarla katlanmayı bilelim.

Kaan Arslanoğlu

Son NOT: bir sonraki yazım: Türkiye solcuları ne devrimcileri seviyor, ne Atatürk'ü... (Atatürkçüler dahil...) K. Arslanoğlu