Siyaset

Dün bir kanalda Müfit Can Saçıntı’yı izliyordum. Zaman zaman okullara da davet edildiğini anlatıyordu. Çocukların ve gençlerin en çok merak ettiği konunun, yaptığı işin ne kadar para getirdiği olduğunu söyledi.

Çocukların meslekleri ne kadar para kazandırdığı ile değerlendirdiği bir dünya! İşte ardımızda böyle bir dünya bırakıyoruz. Ne kadar övünsek az.

Buralara tesadüfen gelmedik. Bilerek, isteyerek, taammüden geldik.

1990’ların başlarıydı. Oğlum ilkokula gidiyordu. Yaz tatili yaklaşırken her çalışan ebeveyn gibi çocuğumuz için neler yapabileceğimizi düşünmeye başladık. O yıllarda yeni kurulmuş olan BEKSAV’ın Kadıköy’de çocuklar için çeşitli atölyeler açtığını öğrendik. Hemen kayıt yaptırdık.

Yakın dostlarım arasında oğlum yaşında çocukları olanlar vardı. Onlara da çocuklarını BEKSAV’a yazdırabileceklerini söylediğimde, önerimi oldukça “soğuk” karşıladılar. Hiçbiri çocuğunu “solcu” bir kuruma emanet etmek istemiyordu.

Yanlış anlaşılmasın, orada çocuklara Marksizm – Leninizm falan öğretilmiyordu. Sadece resim ve müzik gibi atölyeler vardı; fakat “büyükler” için Kapital okumaları da vardı BEKSAV’da. Dostlarım çocuklarının böyle ortamlarda bulunmasını istemiyorlardı.

Aslında dostlarımın hepsi, hâlâ meslek odalarında veya sendikalarda, hatta o sıralarda moda olan ÖDP gibi partilerde aktif olarak mücadele eden ve kendilerini sosyalist olarak tanımlayan insanlardı, ama çocukları söz konusu olduğunda iş değişiyordu. Onlar “çok çekmişti” ve çocuklarının da çekmesini istemiyorlardı.

Ortada kimsenin görmek istemediği inanılmaz bir paradoks vardı. Herkes çocuğuna daha iyi bir Türkiye bırakmak istiyor, bunun için 12 Eylül esintilerinin hâlâ devam ettiği, 1 Mayıs’ta Söğütlüçeşme’de insanların üzerine ateş açıldığı günlerde mücadeleye devam ediyorlardı. Ölümden korkmayan bu insanlar, konu “çocukları” olduğunda değişiveriyordu.

O yıllarda TTB’nin bir “örgütsel durum değerlendirmesi” toplantısında İstanbul Tabip Odası’nın üye ve aktivist profili üzerine bir rapor hazırlamış, önümüzdeki en büyük tehlikenin “arkadan” kimsenin gelmediğini, genç hekimler arasında örgütlenemediğimizi belirtmiştim. Hareketi sonradan 78 kuşağı olarak adlandırılan kuşak götürüyordu. Genç hekimler içinde örgütlenme oranı yanlış anımsamıyorsam yüzde 1 – 2 civarındaydı.

Buna karşı tedbir alınmalıydı. Ama nasıl?

Herkes gençlerin politikayla ilgilenmesini istiyordu, ama kendi çocukları değil, “başkalarının” çocukları ilgilenmeliydi.

Dostlarımın çoğu çocuklarını ellerinden geldiğince “steril” yetiştirdiler. Bildiğim kadarıyla hemen hiçbirinin çocuğu politikaya “bulaşmadı”. Olanağı olanlar çocuklarına, ileride şanslarını “dışarıda” deneyebilmelerini sağlayabilecek ortamlar sağladılar. Bir kısmı bunu başardı ve çocuklarını “kurtardı”. Şimdi Facebook'ta Almanya’daki, Fransa’daki çocuklarının fotoğraflarını paylaşıyorlar.

Peki, memleketin çocuklarına ne oldu?

Akif Akalın