Siyaset

Cumhuriyet yıkıldı ve artık yıkıntılarla derme çatma bir gecekondudur elde kalan. Cumhuriyetin yıkılması AKP’nin yerine yenisini kurabileceği anlamına gelmiyor. Üstelik bunun, AKP herkesi ikna etmiş olsa bile kurulamayacağını (https://turabiyerli.blogspot.com.tr/2013/10/ikinci-cumhuriyeti-kurmak-icin-rza.html) söyledik. Biliyoruz ki nesnelliği olan bir kurucu söylem olmadan yeni bir kuruluş olanaklı değildir. Nesnelliği olan bir kurucu söylemse nesnelliğin doğru okunmasıyla geliştirilebilir.

Bugün, tarihi sınıf savaşları tarihi olarak algılayanlar için iki yol bulunuyor. Birincisi, kapitalizmin alanının demokratik hakların savunusuyla daraltılabileceği düşüncesine dayalı demokrasiyi genişletme yoludur. İkincisiyse, kapitalist sistemin işleyişine, tıkanma noktalarına ve kendini yaşatmak için ihtiyaç duyduğu çözümlere odaklanılması gerektiği düşüncesine dayalı ve bu noktalardan sistem karşıtı tutumlarla kapitalizmi yıkma yoludur. Birinci yol en gelişkin haliyle radikal demokrasiyle ifade edilebilir. İkinci yol esasen radikal cumhuriyettir. Burada kritik kavramlar demokrasi ve cumhuriyetken aslında tartışılan sosyalizm ile liberalizmdir.

Debray, sosyalizm ve liberalizm sonuna kadar götürülmüş cumhuriyet ve demokrasidir derken haklıdır. Dün olduğu gibi bugün de kendini sosyalist olarak tanımlayanlarda toplumsal eşitsizlikler teması “insan hakları” sloganının arkasına geçmektedir. Toplumsal özgürlük olmadan bireysel özgürlüğün olamayacağı, toplumsal özgürlüğün ise toplumsal eşitsizlik ortadan kalkmadan sağlanamayacağı unutulunca sosyalistler, liberalizmin bir versiyonu olan radikal demokrasiye kayarlar ve bu noktadan sonra kendini sosyalist olarak gören birinin ABD ile aynı cephede savaşırken ölmesi şaşırtıcı olmaz.

Eşitsizlikler üzerine kurulu ve bunu yeniden üretmek zorunda olan küresel sermaye sistemi, merkez lehine çevre ulus-devletleri eriterek ömrünü uzatmak istiyor. İki büyük emperyalist paylaşım savaşına rağmen sosyalist sistem nedeniyle tamamlayamadığı sürecini ilerletmek için tüm olanaklarını kullanıyor. Sermayeye yeni alanlar açılması ve merkezileşme, özelleştirmeler, ulus-devletlerin parçalanması ve eritilmesiyle sağlanıyor. Her yerde, birey-devlet karşıtlığı üzerinden bireyin özgürlüğünün artması için devletin küçültülmesi gerekliliği ile özelleştirmeleri nasıl yutturdularsa, çevre ulus-devletlerde etnik ve dinsel farklılıklar, özgürlükler adı altında parlatılarak işçi sınıfını, sınıf kimliğinin oluşumunu engelleyerek etnik ve dinsel kimliklere hapsedip parçalamaktadırlar.

Türkiye’de cumhuriyet bu iki kaldıraç kullanılarak yıkılmıştır. Sonuna kadar götürülmeyen bir cumhuriyetin mevcut sorunları tamamen çözmesi elbette beklenemezdi. Ancak, cumhuriyetin çözümün önünü açabileceği ve yıkılmasıyla çözümden tamamen uzaklaşılacağı açıktır.

Öte yandan kim hangi amaçla bu iki eksende siyaset yaparsa yapsın eşitsizlikleri üreten sermaye sisteminin safındadır ve işçi sınıfının karşısında yer almaktadır. Bu yüzden, Türkiye’de ya da Suriye’de ulus-devlet karşısında istediği kadar “özgürlük” mücadelesi verdiğini iddia etsin PKK/PYD’nin ABD ile ittifakı kaçınılmazdır. Buna şaşıranlar ve “ABD'yle ortak antiemperyalist mücadele verilir mi?” diye soranları tehdit edenler kendi karşı devrimci rolleriyle yüzleşemeyecek olanlardır.

Bu onların sorunu. Ancak bu ülkede bir başka sorun daha tüm yakıcılığı ile karşımızda duruyor. Cumhuriyet sadece yıkılmakla kalmıyor. Yıkıntılar arasında kalan herkesi çürütüyor. Bugün referandum sonrası CHP’de yaşananlar bu çürümenin göstergelerinden başka bir şey değildir. Cumhuriyet yıkılırken onun kurucu partisinin çürümemesi mümkün müdür? Sadece CHP mi? Sol yapıların büyük çoğunluğunun siyaseti PKK tarafından belirlenir olmuş ve radikal demokrasi eksenine çoktan kaymışken belki de son kale “TKP”nin çürüme belirtileri göstermesi artık tüm eski yapıların giden cumhuriyetle birlikte kaybolacağının işaretidir.

Cumhuriyetin yıkılması çürüme olmasaydı o kadar önemli olmayabilirdi. Yıkılanı yeniden kurabilirsiniz, ancak çürüyeni değil. Bugün çürüme çok büyük bir tehdittir ve yaşamın her alanında tüm değerleri tüm yapıları çürüterek yeninin kurulmasını neredeyse imkânsız hale getirmektedir. Üstelik çürüme bulaşıcıdır ve temas ettiği her yeri çürütmektedir. Bu yapıların içinde kalanların da çürümesi kaçınılmazdır. Çıkış ancak çürüyen bu yapılardan kopmakla gerçekleştirilebilir. Radikal bir cumhuriyet için, sonuna kadar ilerletilecek bir cumhuriyet için yola çıkma zamanı çoktan geldi ve geçmek üzeredir. Nesnellik bunu dayatmaktadır ve sermaye sisteminin karşısında tek gerçekçi çözüm budur. Ötesinin barbarlık olduğu zaten biliniyor.

Çürümenin son zamanlardaki iki örneğini vermekle yetinelim. Önce “TKP”nin 1 Mayıs öncesi DİSK ziyareti ve liberallerle birlikte olacağını açıklaması alanda korsan parti liderinin TKP Genel Başkanı olarak anons edilmesiyle karşılık bulmuş ve anlamlı bir karşılık verilememiştir. Daha sonra ise Suriye’de ABD ile aynı safta savaşan bir hareketin üyesinin ölümü üzerine partililerin bir kısmı satılarak parti yönetimi tarafından taziye ziyaretinde bulunulmuş ve bu da bu kez Cumhuriyet gazetesi tarafından yine korsan parti başkanı muhatap alınarak karşılanmıştır.

Turabi Yerli

Siyasetin Yeni Kulvarı’ndan alındı: https://yenikulvar.tumblr.com/post/160655035735/chpden-tkpye-%C3%A7%C3%BCr%C3%BCme-her-yerde