Spor

Beşiktaş şampiyon oldu.. Ruhum göğe erdi!...

Bu nasıl hastalık, bu ne manyaklıktır dostlar… Son iki aydır ruhum cenderede. Ne iş yapsam aklımda akşamki maçın sıkıntısı, hangi sabah kalksam bir önceki maçın tasası…

Arada kazanmanın hazzı da bolca, belki bunun için bilerek o sıkıntıya katlanıyor bilinç… Ama olmaz olsun öyle zevk, böyle keyif!

Kendimi tedavi etmek için, belki de ana neden bunun için “Futbolun Psikiyatrisi” diye bir kitap da yazmıştım. Futbolcunun, teknik adamın, taraftarın psikolojisini anlamak, anlatmak ve düzeltmek için… Top oynarken kavga çıkartmamı da azaltmak için…

Kendime birkaç yıl biraz faydası dokundu, sonra yine aynı…

Geçen yılki şampiyonlukla benliğime, sizlere de ilan ederek söz vermiştim. Bu bana yeter, bundan sonra en az üç yıl gerilim yok, kazanma hırsı yok, diye.

Ama sonuç daha beteri.

Sonunda şu yazının yayımlanışından itibaren kendime futbolla ilgilenme yasağı koyuyorum. Futbolla seyirci, taraftar ilişkimi sıfıra indiriyorum. Ne bir merak, ne bir soru, ne bir yorum, ne göz ucuyla maça bakma, ne sonuç takip etme, ne sohbet… Sıfır. En az iki yıl. Bu kez başaracağım. Adam gibi taraftar olabilmeyi beceremeyenin futboldu, spordu.. neyine…

Giderayak iki ayrı konudan bahsedeyim.

Bendeki bir hastalık tamam da, hangi takımı tutarsa tutsun bu ülkede taraftar aklı da son derece bozuk. Yine biraz tarafgirlik yapıp Çarşıyı, Kartal’ı bir puan öbürlerinden üstte tutayım, ama genel bir zihin çarşaflaması bu. Taraftarların öyle sıklıkla, öyle gerçek dışı, öyle izan ötesi yorumlarına şahit oluyorum ki, tarafgirlik öyle ahlak dışı, mantık yırtan boyutlarda ki… İnsanlık öyle çirkef, öyle basit ki… Bunların da büyük çoğunluğu solcu, muhalif ha.. Doğal olarak çevremde bulunanlardan.

Vah bizim insan aklına diyorum her seferinde. Kitaplarda kuramsal olarak ortaya koyduğumdan da tehlikeli bir ruhsal-ussal yarık içindeyiz.

Bunu böyle gören, böyle düşünen adalet duygusundan hiç nasibini almamış kişi, nasıl oluyor da solcu olabiliyor, sosyalist olabiliyor diye kendi kendime her seferinde soruyorum ki… En az saçma sapan kaybedilen puanlar kadar kalbe oturucu.

Ama bakıyorum futbolu akıl ve ahlak dışı bir tarafgirlikle yorumlayan o birey, gündelik yaşamda da aynı konumda, siyasal duruşta da aynı tutarsızlıkta. Diyalektik buna diyorlar herhalde, tutarsızlıkta tutarlılık.

Recep Adanır

Mayıs 17 veya 18 idi, yine bir sonraki maçın kaygısı ile uyandığımda, aklıma Recep Adanır geldi durup dururken. Ne bilgisayar açmış, ne TV’ye, telefona bakmıştım. Ne böyle bir konu geçmişti.

Sahi bir Recep Adanır vardı, ne oldu o? Ölmüştü galiba. Ölmüştü de hatırlamıyordum. Yoksa ölmemiş miydi? Sonra araya gündelik işler girdi, onu tamamen unuttum.

20’sinde vefat haberini duydum.

Vay be dedim kendime, onca eski futbolcu, onca efsane, onca gelip geçen antrenör arasında tut sen birden bire Recep Adanır’ı anımsa ve o da iki gün sonra ölsün!  Telepati?

Acaba hastaydı da bir yerde bir şey görmüş, ama bilinçli olarak algılayamamış mıydım? Haberlere göz attığımda Baba Recep’in aniden öldüğünü öğrendim. Rıza Çalımbay öyle söylüyordu en azından.  

Her neyse, o efsanevi futbolcuyu, Berlin kahramanını, frikik ustasını, “baba” lakabı almayı başarabilen üç büyük futbolcudan birini, eski antrenörümüzü,  Şerefimizle, Hakkımızla birlikte saygıyla analım.

O haberleri karıştırırken bulduğum başka bir efsanenin ilginç röportajını da şuraya ekleyeyim… Metin Oktay, GS’ye gelmeden koyu bir Beşiktaşlı ve bir Recep Adanır hayranı olduğunu söylüyor:

http://www.turknostalji.com/metin-oktay-koyu-bir-besiktas-taraftariydim.html

 Ve futbola veda.

Kaan Arslanoğlu