Spor

30.4.2018 TARİHLİ EK : 

Dünya sevimsizi iktidarımız şampiyonluğunu futbola da taşıdı. Futboldaki şampiyonluğu da kanun, kural, hukuk tanımadan telefonla, emirle belirleyecek. Ya muhalefet! Sinsi sansar bir ruh haliyle iktidarın yanında. En sağdan en sola, en ılımlısından en radikaline… Kitlelerin arsızlığını, hukuk kural tanımayan aşiret şirretliğini güya o da kullanıyor, güya bundan siyaset üretiyor!

Baskı yoğun. Tayyip Erdoğan işin ta başından beri içinde. Kartal’ın kararı iktidara, muhalefete ama tabii ki en başta iktidara… Bu "provokasyonun" örgütleyicilerine… Açık bir başkaldırı, kafa tutma. Böylesi bu ülkede bir ilk. Cümle aleme ders olacak…

Kendisi için çok kötü sonuçları olacak! Futbolda, futbol dışında. Hangi kulüp yönetimi, hangi başkan bunu göze alabilir? Bu karar ancak ruhen büyük camiaya, büyük başkana yakışır! Kararlarının arkasında dururlarsa, ki taraftarın yüzde 95’i arkalarında. Büyüklükleri devleşecek. Ne kaybederse kaybetsinler… Kaybedelim… Duramazlarsa dev cüceye dönüşecek. Kartal bibloya çevrilecek…

Haydi Başkan! Haydi Kartal!  

26.4.2018 TARİHLİ ASIL YAZI: 

Futbolun Psikiyatrisi kitabımda (2005) uzun bir bölümü de “teknik direktörlüğe – direktörlere” ayırmıştım. Koyu Beşiktaşlı ruhuma karşın bu kitapta bilim yapmaya, nesnel bakmaya olağanüstü gayret sarfetmiştim.

Kitap bir zaman hayli ilgi gördü, mevcudu tükendi. Geri bildirimlerden çıkardığım kadarıyla okuyanlara oldukça yararlı olduğunu düşünüyorum. Ama yeni baskı için yeni bir motivasyon bekliyordum. 2. baskıda bazı ekler yapacak, özellikle en çok çuvalladığım bölümü, “Türkiye’de Teknik Direktörlerin Değerlendirmesi” bölümünü gözden geçirecektim.

Kitapta en iyi teknik direktör olarak yabancılardan Lucescu’yu, yerlilerden Fatih Terim’i göstermiştim, gerekçeleriyle. Bu fikrimde bugün de ısrarcıyım.

Ne var ki Aykut Kocaman beni fena halde yanılttı. İnsanlar hakkında kolay yanılmam… Pek seyrektir. Ama Aykut Kocaman beni çok kötü yanılttı. Kitapta en uzun bölümü ona ayırmıştım. Onlarca sayfa… Sonraki yıllarda “ülkenin en iyisi” olmaya en güçlü aday olarak onu gösterdim. Ayrıntılı biçimde, futbol ve “sportif başarı” üstünden gerekçelendirerek… Ayrıca kişiliğini öve öve bitirememiştim.

Bununla kalmamış, Akşam Gazetesi’nde yazarken ta Konya’ya onun için özel söyleşiye gitmiş (2006), bunu tam sayfa yayımlatmıştım. Güya örnek bir karakterdi benim gözümde. Ne yapalım, uzmanlar da yanılır.

Sonra neler oldu?

Aykut Kocaman öngörülerimin aksine Anadolu takımlarında önemli bir başarı gösteremedi. Hem iyi futbol oynatma, hem de sonuçlar açısından. Fakat Şenol Güneş, Ertuğrul Sağlam, Abdullah Avcı, Rıza Çalımbay vb.. çok daha başarılılardı küçük takımlarda. Bu arada kitabımda Şenol hocaya, Mustafa Denizli’ye vb. yer vermeyerek haksızlık ve öngörüsüzlük yapmışım. Onlara ve öteki birçoklarına umarım ileride genişçe yer ayırırım.

Kocaman’ın tek önemli başarısı şike davasına konu olan sezondaki şaibeli (bence hukuken geçersiz) şampiyonluktu.

Bu şampiyonluk soruşturmaya uğrayınca, işte o zaman Aykut hocanın hem aklı, hem karakteri şaştı… Fenerbahçe’nin ve Aziz Yıldırım’ın tetikçisi gibi konuşmaya başladı.

İşin bilimsel esasına bakılırsa bir teknik direktör otorite kurma anlamında,  teknik ve taktik tek belirleyici olma anlamında başka bir otoritenin altında kalmışsa,  zaten orada “teknik direktörlük” kavramı bitmiş demektir. Aziz Yıldırım’ın sultasını kabul etmiş bir teknik yönetici artık teknik yönetici kategorisinde değerlendirilemez, antrenör ya da lisans sahibi sorumlu müdür gibi sayılmalıdır.

Keşke bu kadarla kalsaydı…

Bu sezon… Sanırım yine aldığı direktifle… İşi iyice azıttı…

Sezon başından beri hakemlerle uğraştı, onlar üstünden federasyona baskı yaptı, taraftarı sürekli provoke etti.. Bu çok sinsi, sürekli ve tehlikeli bir provokasyondu. Tam profesyonel işi…

Bereket FB taraftarının büyük bölümü Yıldırım’ın ve Kocaman’ın niteliğini anlamıştı… Stad boştu, destek azdı. Ama ne zaman ki Fenerbahçe çok kolay maçlar kazanmaya başladı, iki kulvarda potaya girdi… Fenerbahçe de kötü takım değil, sıkı takım, doğruya doğru; Kocaman da kötü teknik direktör değil, vasatın biraz üstü… Kuşkusuz bu başarıda kendi payları büyük… Ama onlar potaya girince şiddet ve siyaset simsarlarına gün doğdu.

Fakat Aykut Kocaman’ın son tavrı… Son konuşmaları… Bunlar ne tek başına edep sorunuyla açıklanabilir… Ne fanatiklikle… Ne ayrı bir psikiyatrik durumla… Hepsi karışık biçimde Türkiye’deki kültürel ve ahlaki toptan çöküşün yansımasıdır, parçasıdır.  Futbolun kişilik bozukluğudur. Arsızca istemek. Her şeyi istemek. Olmayınca çıngar çıkarmak, olay çıkarmak.

Doğrular, yanlışlar…

BİR – İSTİSNASIZ TÜM TAKIMLARIN TARAFTARININ büyük çoğunluğu başarı için her yolu meşru görür. Şike dahil. Rakipleri hakkında en şerefsiz, en alçakça küfürleri uluorta ederler. Şiddete kolayca başvurur veya başvuranlara arka çıkarlar. Sosyal medyada saldırganlık ve nefret kusarlar. Kulüp yöneticileri ve spor yorumcuları her olayı “bir avuç provokatöre” bağlaya dursunlar… (Bazen bizzat örgütler, bazen ortam hazırlar, bazen sadece kışkırtırlar)… Taraftarın çoğu zaten bildiğini okur. “Oh oldu, yaptık, yine yapacağız!” söylemindedir. Çünkü rakiplerini düşman gibi görürler.

İstisnasız tüm kulüpler başarı için FETO ile sarmaş dolaş olmuştur. Hepsi belgeli, ispatlıdır. İstisnasız hepsinin iktidarla şu anda çok yakın ekonomik, siyasi, organik ilişkileri vardır ve hepsi iktidar denetimindedir. Bunlar da açık ve göstere gösteredir.

İKİ – Ancak suç teşkil eden davranışları için mahkemeye çıkarıldıklarında veya federasyondan ceza gelme ihtimalinde (en başta Fenerliler olmak üzere)… sözler hayli değişir. “Vurun … lere!” diye bağıran, twit atanlar sanki kendileri değildir. Bir kumpasa kurban gittiklerini, bunun FETO’nun veya birtakım mihrakların komplosu olduğunu, AKP’yi yok etmek isteyenlerle kulüplerini gömmek isteyenlerin aynı karanlık güçler olduğunu, iktidarla hedeflerinin bir veya aynı olduğunu… sayar… ve bir şekilde sıyrılırlar.

Kanıtlar fazlasıyla yeterli olduğu halde birçok kulüp başta şike davaları olmak üzere, birçok davadan, pek çok mali suçlamadan ve federasyondaki birçok soruşturmadan bu şekilde kurtulmuştur. Bunları siyasi iradesiyle kapatan bizzat iktidardır. Ne karşılığı?

ÜÇ – Ne var ki iş sol ve muhalif kesime seslenmeye geldiğinde (her ne hikmetse en başta Fenerli dostlar olmak üzere – sanırım on yılların Aziz bey tarzından ileri geliyor - ) AKP’ye karşı çıkan bir tek kendi kulüpleridir, tek ve gerçek muhalif, en birinci solcu onlardır… Ve başlarına ne geliyorsa, futbolda ne başarısızlık yaşıyorlarsa, bu sadece AKP’ye karşı çıkmalarındandır! Ya da FETO’ya ya da her kimeyse… Herkes kendi siyasi meşrebine göre bir düşmanı bahane eder işte… Yahu her şey sizin olsun istiyorsunuz, bunun için iktidarla can ciğersiniz, bari muhaliflik başkalarının olsun!

Bu ruh hali çok yaygın görüldüğünden “normal” sayılan bir psikiyatrik durumdur. Hezeyanlara kadar varan “futbolun kişilik bozukluğu” dur.  Trafik psikopatisi gibi bir şey…

Üstelik bu derecede patolojik duygulanan ve o duygularının esiri olarak düşünebilen bireyler felsefi ve siyasi olarak da en doğru yerde durduklarını iddia edebilmektedir.

İşin daha da tuhafı, bunlar arasından başka alanlarda gerçekten yetkin düşünüp davranabilen bireyler de çıkabilmektedir. Örneğin sosyal yaşam veya siyasette.

Ancak böyle bir ortamda böylesi bireylerin “siyasi doğrulukları” ne kadar etkili veya inandırıcı haldedir? Siyasetle futbol karşılıklı olarak ne derece ağır bir samimiyet krizi yaratmaktadır? O da ayrı bir inceleme konusu.

Toplum olarak düzgün insanlıktan her geçen gün uzaklaşıyoruz… Futboldaki insanlık yitimi bunun hem sonucu hem nedenlerinden biridir.

Fener stadında neler yaşandı?

Her stadda şiddet oluyor.

Ama Fener stadında çok daha fazla oluyor. Bunun için alınmış cezaları karşılaştırmayın. Cezalar bugün olduğu gibi dün de haksız ve adaletsizdi.  Arşivlere bakın.

Her stadda rakip ve hakemler baskı altına alınarak, korkutularak etkisizleştiriliyor. Ama Fener stadında koridorlarda tehdit, küfür ve dayak gelenek haline geldi. Sanmayın ki bu maçta ilkti, öncesinde de onlarca maçtan bu konuda şikayetler yükselmişti.

Her stadda şiddet oluyor, bir avuç fanatik dışında, olayın sıcaklığı geçince bunu kimse savunmuyor, şiddet gösteren takım taraftarının çoğu - bir kısmı gönülden olmasa bile - bunu kınıyor.

Ve burada bir ilk yaşandı…

Ev sahibi takımdan hiç kimse dayak yiyenlere, kafasına yerli maddeler gelenlere, beyin sarsıntısı geçirenlere geçmiş olsun demedi. Onları rol yapmakla, seyirciyi kışkırtmakla, “şerefsizlikle”, “namussuzlukla”, “artistlikle” suçladı, dayak yiyenlere bir de topluca hakaret edildi.

Bu tavırlar Aziz Yıldırım ve sair yöneticilerden beklenir… Ya Aykut Kocaman’a ne demeli?

Meslektaşını, darb edilmiş meslektaşını yalancılıkla, sahtekarlıkla suçluyor…

Şenol Güneş kafasına darbe almış, soyunma odasına girmeye çalışırken hala üstüne bir şeyler yağıyor, bir kez daha kafasına darbe alıyor… Ve bunlar Aykut Kocaman’ın ilkel kazanma içgüdüsüne “düşmanın kurtulmak için rol yapması” gibi görünüyor.

İbretlik bir insanlık yitimi…  

Peki sonuçta? Çıldırı görünümü altında organize siyasi işler…

Şike davalarında da böyle olmuştu… Mahkumlar kahraman ilan edildi… Onlara payeler verildi… İktidar eliyle… Şimdi de haydutlar mağdur ilan edildi, ödüllendirildi… Yine aynı kirli siyasi oyunlar… O zaman FETO vardı, şimdi seçim var…

Bakın hala yalanlarına devam ediyor çakma solcu yayınlar, beyler bayanlar… Özellikle güya solcu, güya Cumhuriyetçi, sözde Atatürkçü olan bir kısım akıl tutulması içinde fanatikler… FB yönetimi şöyle muhalifmiş, böyle Atatürkçüymüş, Fener Camiası Cumhuriyet’in yılmaz bekçisiymiş. Elli kere gösterdik, onca kulüp içinde iktidarla en yakın bağı olan yine Fenerdir, 15 yıldır bu böyledir. Yüzlerce belgeden sadece biri (Fenerli bir dostum anımsattı):

http://www.ensonhaber.com/aziz-yildirim-sudanda-anlasma-imzaladi.html

Dünyanın gözü önündeki bu son rezaletten sonra bile mağduru suçlu ilan edecek kadar pişkin bir yönetim kadrosu… Ardında tek emirle yön değiştiren iktidarın yalaka medyası. Hürriyet, Milliyet yalan fabrikaları… Ve Türkiye’de oynanan şeyin futbol olmadığının yeniden itirafı.

Ön sayfalarında AKP’ye, Tayyip Erdoğan’a çakıp duran, ama tüm ruhlarıyla, öteki sayfalarıyla, spor sayfalarıyla sistemin yalakalığını yapan, iktidarla aynı telden konuşan sözde sol, sözde muhalif yayınlar, alayı…

Sizlerle bu ülkede suçluluk duygusu taşımayan tek bir gülücük yaşanmaz.

Not 1- Geçen yıl bu zamanlarda futbolla en az 2 yıl hiç ilgilenmeme kararı almıştım kendimce. İlk 6-7 ay kararımı başarıyla uyguladım. Sonra yavaş yavaş ve gerçekten istemeye istemeye tekrar olaya girmeye başladım. Burada asıl kabahat benimdir elbette… Ama sosyal medyada, internet ortamında solculuk, muhaliflik, siyaset kisvesi altında durmadan futboldan, Fenerden bahseden kimi dost ve arkadaşlarım da bundan sorumludur.

Not 2- Gerçi hala olaylara namusluca, olduğu gibi bakan her takımdan ve Fenerden arkadaşlarımız, dostlarımız var. Bu da bir umut kaynağı zayıf da olsa. Fenere yüklendik diye Beşiktaş’ı ak gördüğümüz de anlaşılmasın. Hele ki o federasyon katında ve de yönetimde… Bu skandal maça çıkarlarsa tıynetlerini belgelemiş olacaklar. Keşke Beşiktaş’ın ruhuna yaraşır bir farklılık gösterebilseler.

Not 3- Bunca ağır sorunlarımız varken dert ettiğin şeye bak, diyenleriniz çıkacaktır. Ama bu itiraz pek klişe kalacaktır, kusura bakmayın. Siyasetle sporun bu kadar içiçe geçtiği, siyasilerin solcu sağcı ezici çoğunluyla futbolcu olduğu bir ülkede, siyasetle ilgilenirsek futbolla nasıl ilgilenmeyeceğiz? Görmüyor musunuz, futbol oyunun en basit ve kesin kuralları en baştaki “reis” siyasi tarafından ikide bir ihlal ediliyor.

Not 4- Bu durumda tam bir hastalık, tam bir kokuşma haline gelmiş ve üstelik insanı her yönden bozan bu futbol ilgisini bırakmak için, demek ki siyaseti de  tamamen boşlamak mı gerekmiş?

Not 5- Böyle bir ortamda nasıl seçime gideceğiz? Muhalafet de ciddi ciddi hazırlanıyor, hatta ümitleniyor… Referandumda ne olmuştu? “Hayır” nasıl “Evet” olmuştu? 1 milyon 300 bin oydan ne haber? Bu seçimin garantisi ne? Fenerbahçe stadı gibi seçim ortamı, Futbol Federasyonu gibi seçim idaresi… İktidar çok haksız, hukuksuz, adaletsiz; muhalefet ondan geri kalmıyor.  Yine de muhalif adaylardan birine oy verip, iktidarın düşmesini bekleyeceğiz. Çünkü tüm bu çürümüşlüğün baş suçlusu elbette ki iktidar.

Not 5- Böyle bir rezillik ortamında, insan karakterinin bu dipsiz çukuruna yuvarlanırken, insanların birbirine güveni ve saygısı her geçen gün azalırken… Yine de başı dik tutmalı, vazgeçmemeli… Ya da gülüp geçmeli…

Ama buna takat toplamak için bir süre.. şahsen ve insan BU olarak yayına ara veriyoruz.

Kaan Arslanoğlu