Tıp Bu Değil

Düzce Çocuk ve Genç Diyabetliler Derneği’nin 10. yaz kampı da gerçekleşti. Kamp 24-28 Haziran tarihleri arasında ve son 6 yılda olduğu gibi Pelemir Otel’de yapıldı. Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi yine personel ve hastane desteğinde bulundu.

Kampa Türkiye için rekor düzeyde yoğun katılım oldu. Personel hariç 105 çocuk ve genç. Katılımcılar başta Düzce olmak üzere Batı-Karadeniz illerinden ve İstanbul, Ankara gibi daha uzak şehirlerden geldi.

Benzeri kamplardan en eski-geleneksel olanı İstanbul Tıp Fakültesi’nin kampı. Ege, 9 Eylül, Koç (eskiden Kocaeli), Diyarbakır ve Antalya Üniversiteleri de periyodik kamplar düzenliyorlar.

Kamplar diyabetli çocuk ve gençlerin iple çektikleri heyecanlı bir etkinlik. Bitsin istemiyorlar. Tanışma, dayanışma, moral motivasyon, eğitim, spor ve eğlence açısından hekimlerin de çok üstünde durdukları vazgeçilmez bir faaliyet.

BEN DE DİYABETLİ OLSAM!

Bu yıl da kampın duyuruları çok önceden yapıldı. İsteyen her çocuk kabul edildi. Kamp ve benzeri toplu etkinlikler (kahvaltı veya akşam yemeği buluşmaları, geziler, özel eğlenceler, tiyatro ve müzik gösterileri vb.) çocuklara öyle coşku veriyor ki… Orada öyle bir dayanışma ve kardeşlik havası yaşanıyor ki.. Diyabetli çocukların kardeşleri “keşke ben de diyabetli olsam” diyebiliyor. Böyle çok öykü duyduk. Ne yazık ki bu çocuklardan bazıları gerçekten diyabete yakalanıyorlar.

DİSİPLİN, SABIR ve AKIL İSTEYEN ÇİLELİ BİR HASTALIK

Tip-1 diyabet denen ve ömür boyu devam eden hastalık bir kez baş gösterdiğinde… Çocuğun her gıda alımından önce, akşamları ve gerekirse aralarda iğne veya pompayla kendine insülin vurması gerekiyor. Günde en az birkaç kez, daha iyisi beş altı kez kan insülin düzeyini ölçmesi gerekiyor. Gıda alımı, hareket düzeyi ve kan şeker seviyesine göre insülin dozlarını ayarlaması gerekiyor. Onlara bu eğitim veriliyor. Eğitim alamayacak küçük yaştaysalar anne babalarına veya kardeşlerine, yakınlarına bu eğitim veriliyor. 3-4 yaşındaki çocuklar, parmaklarını delmeyi ve kanı aldıktan sonra ölçüm aletine bir kağıt çubuk vasıtasıyla yerleştirmeyi öğrenmeye başlıyorlar. Sonra da insülin iğnesi yapmayı.

Bu uygulamaları kolaylaştıran, vücuda takılıp sürekli parmak delmeyi ya da iğne vurma ihtiyacını gideren ölçüm cihazları ve insülin pompaları da yaygınlaştı son yıllarda. Ancak birçok hasta mali nedenlerden ötürü bundan yararlanamıyor, bazıları da parasal nedenden değil, bedenlerine bir şey takmayı istemediklerinden o yolu tercih etmiyor.  

Tip-I diyabetlilerin ömür boyu, her gün bu işlemleri defalarca tekrarlamaları, bıkmadan hesaplama yapmaları gerekiyor. Yapmadıkları zaman yüksek veya düşük şeker komasına giriyorlar. Bu komalar öldürücü olabiliyor. Her başları sıkıştığında, ayarlamaları yapamadıklarında sağlık ekibine danışmaları gerekiyor. Onlarla ilgilenen sağlık ekibi 24 saat boyunca telefonları cevaplıyor ya da cep telefonu, sosyal medya mesajlarına karşılık veriyorlar.   

O yüzden eğitim, hasta ve yakınlarının başka hasta ve yakınlarıyla dayanışması, çocuk ve gençlerin yalnız olmadıklarının, bir kardeşlik topluluğunun üyeleri olduklarının bilincine varması, moral anlamda sürekli yüksek düzeyde bulunmaları şart. O yüzden kamp ve benzeri etkinliklerin önemi büyük.

Toplu sabah kahvaltıları, toplu yemekler, öncesinde insülin ayarlama uygulamaları, gıda ve beslenme eğitimi (karbonhidrat sayımının öğretilmesi ve pratiğinin geliştirilmesi), toplu spor çalışmaları, okuma ve boş zaman değerlendirme saatleri, yüzme eğitimi ve havuz veya deniz keyifleri, toplu oyunlar, akşam müzik, dans gösterileri vb. kampların başlıca değişmezleri.  

Bu kamp da yoğun katılıma rağmen yüksek nitelikte, uyum içinde, verimli ve sorunsuz geçti. Katılımcılar yine çok memnun ayrıldılar, birbirlerini zor bıraktılar.  

Dernek başkanı ve yöneticileri, üniversiteye, otele, tüm personele, velilere, emeği geçen herkese teşekkür ediyor.

BİR TOPLUMCU TIP UYGULAMASI

Bu kampın başka bir özelliği, son birkaç yıldır hiçbir ilaç şirketi veya büyük firmadan sponsorluk alınmaması. Bu yıl da masrafın yarıdan fazlası dernekçe ödendi. Otel masrafını ödeyemeyecek durumdaki hiçbir çocuk geri çevrilmedi. 

Derneğin geliri büyük ölçüde dernek yöneticileri ve yakınlarının bağışlarından geliyor. Bu ve benzeri etkinliklere katılım arttıkça, sonraki etkinliklere ilgi de artıyor, mali yük ağırlaşıyor. :)  O yüzden dernek yöneticileri, artık ilaç şirketleri dışında firmaların bağışlarına açık olduklarını, hayırsever bireylerin de katkılarını beklediklerini söylüyorlar.    

Dernek Adresi: Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Endokrinoloji ve Diyabet Bölümü

Telefon: 0 380 542 1 444 (Başkan: Prof. Dr. İlknur Arslanoğlu)

Eposta: ilkilkars@yahoo.com

Bölüm Hakkında Bir Haber: http://www.insanbu.com/Tip-Bu-Degil-Haberleri/757-duzce-universitesi-cocuk-diyabet-merkezi-uluslararasi-standart-belgesi-aldi

Derneğin Facebook Sayfası: https://www.facebook.com/groups/130704906967582/

NOT: Beyoğlu Belediyesine sitem.. Belediyeyle ilişkili bir arkadaşımız Beyeoğlu Belediyesi'nin Kefken'de çok güzel bir gençlik kampı olduğunu, belediyenin bu tür sosyal yardımlara açık olduğunu belirterek, oraya mutlaka başvurmamızı önermişti. Başvuru yapıldı. Yetkililer konuyu görüşeceklerini belirterek ileri bir tarihte cevap vereceklerini söylediler. Oysaki sağlık personeliyle birlikte çok önceden planlanlanması gereken bu tür kampların tarihinin çok önceden belli olması gerekir. Buna rağmen sineye çekilip beklendi. (Olsaydı Kefken kampı ikinci bir kamp olarak yapılacaktı)Ve en sonunda gelen cevap: OLUMSUZ.. Acaba Beyoğlu Belediyesi'nin öncelikleri ne?