İlk beyaz ben olsaydım saçlarında

                                                           pınar’a

kederle inmesin diye ölüler diyarına

ilk beyaz sen olsaydın saçlarımda

çöl şarkıları söylüyorum

sessizliği işiten ahali için

rüzgârın ritminde bir avuç beden

başsız bir gölge gibi kendime

ezgilerin mengenesinde kısılırken gözlerim

her adımda yüzüme kırıklar savuran camyürek

başıboş bir zaman çığırtmacı gibi yakamdan düşmeden

sözlerime bir rıhtım ararcasına

şimdi iklim değişiyor sevgilim

mutluluk geçsin diye bir başkasına

ve ben elli fırtınadan geçiyorum

gurbet yıllarımın daha kırkında

her tarafımda dönen kılıcın alevi

su olsam bile susuyorum sensiz

merhamet bulmak için çıktığım bu yolda

dalgakıranı yok ki insanın

öyle korunmasız acılara

beni burada yanlış bıraktın sevgilim

yanlış ayrılıklar koydun aramıza

oysa farklı bir akşamdın giyindim seni çektim gözlerime

taşınmış adreslere yürürken ruhunu örtündüm

kilitleri sürgüleri açtım barikatları geçtim kontrol noktalarını senle       

hatırla çıkmazlarda kapanıp ayaklarına üşüyen bendim

âhir zaman aşkına müjdecim ol sen de çık gel artık

ebedî bir fermanla denize sınır kum gibi bedenimde

bozu silinsin gözlerimin ve bana düşen bu güzel sabır

bulsun karşılığını bir devrimde

ey kayıp amaçlarımın azizesi benim doğu duvarım

şiirim dikenli tellerim hurma bahçem ötem berim

gönlümün güneylisi öteki şehirlim

koparılan takvim sayfalarının görülmüş mektupların hatırına                                                              

tütüne ve şaraba küsmeden henüz çocukken ellerim

gel bir sözcük bir sözcüğe kur yapar gibi büyüyelim

Ümit Özkan