Kardan Ayraç

İştar bilmiyordu gidişimi

yağmur damlası kar tanesine değiyordu

Mecnunum yalvardım dağa

Kar tanesi “Leyla” diyordu

Sessizce gömdü “Zühre” yapraklarına kumu

Zühre yanmış bir ağaçtan cam yapıyordu

Kerpiç ve cam

Yatağı sudur sözün

kâh dehliz olur

kâh nehir

Bir ev kurdum

hayatında çocuklar oynuyordu

Dicle ve Fırat

Doğurdu Nigâr

nigâr bir ayna

nigâr kaldırımda uyuyan Taybet Ana

“Geleceği ben ne bilirim

Doğurdum şairi işte” dedi aşk

Şair “kar” dedi

kapattı sayfayı

İştar geceydi

Leyla sıfat

Nihat Ateş