Siyaset

Ne Olacak Bu Memleketin Hali Sorusundan, Ülkemizin Yarını Olur mu Sorusuna Deparlarken.

Sakince anlatayım gördüğümü. Bu maç ve maçın skoru sorunlarımızı çözmez, biliyorsun.

Vincent Abubakar gibi statta maç izliyoruz, tribüne çıkmışız. Gidişat gerçekten kötü, ezeli rakip sendeliyor, ama bizim takımın gücünden değil, rakip aşırı hayalci ve takıntılarına kurban gidecek, öyle görünüyor. Tüm kulübedeki idmansız yedeklerin ve pas yapmayı, gol atmayı bilmeyen sahadaki oyuncuların yüzü ekşiyor, acılı turşu suyu hepsinin AKciğerine kaçmış. Mirası üleşemeyip mahkemelik eden halaoğlu gibi davranıyorlar sana, oy ver ama gelme aman ha!

Dert değil, tribündeyiz. Cold Play’in dediği gibi don’t panic!

Yaş kırk olmuş, iki binlerin başında benim arabanın gaz pedalını sanayide ayarlattım, hız sınırlarını zorlayamam, frenler zaten çok sağlam. Bazen aklımdan geçiveriyor, belki diyorum, ama bil ki olmaz artık, gücünü gerçeklikten almayan hayallere bünyem alerjik tepki gösteriyor. Her yanım kurdeşen oluyor. Yaşlandım sanırım.

Ulusal marşımızın dediği gibi; Korkma!

MEYDAN ARTIK SENİN!

Seni tutan, engelleyen kimse kalmadı, koşabilirsin istediğin yere. İster gerçekliğe sür atını dıgıdık diye, ister hayallerine roketle, istersen faturalarını ödeyemeyen dükkânı batırmış orta sınıf Don Kişot gibi zavallı değirmenlere saldır ne diyeyim!

Gerçekler için yola çıktığını söyleyen “havariler”, kıyı köşe yetenekli aydınlardan çalıp, tribünden sahaya düşen, ne yaptığını zavallı ergenleri avlıyor, “Senden iyi oyuncu olur gel takıma oyna, afferin!’ diyor, nikotinden sararmış bıyıklarını ısırarak. Elemanın/başkanın üstünde zevksiz oduncu gömleği, arka fonunda genç ölenlerin resmi var.

Ha sen bunları zırt pırt söylersen, tekere çomak sokarsan, geliyor eski dağ kartalı şeygencin yumruğu ya da adresini gazetede basar sonra alçak puşt diye şov yaparız, seni seni vik vik vık vık! Yazık!

Ayılıkla suçlanırken ayı saldırısına maruz kalmak, harike! (Sözcüğü bilerek bozdum, takılma sen, aldırma, Çin Seddi'nden Adriyatik'e, Hıncal Uluç’tan Ahmet Altan’a dayanır sınırlarımız, hareket alanımız; lakin çikolata festivaline bilet kelle başı tam 34 indirimli 24 TL deyorlar. Belediye parkındaki potalara atış yaptık, moralimiz yükseldi. Şekeri azıcık bıraktık, eh sağlıklı hayat.)

Allah'tan uğruna her şey yapıldığı söylenen bin yıllık sistematik delirtmeye rağmen akli melekelerini koruyan halk, temkinli, SADECE BU MAÇTA hayalcilere, beceriksizliğe pabuç bırakmıyor, bırakmayacak görünüyor. Yani umudum GERÇEĞİ GÖRME İMKÂNI OLMAYAN AMA HİSSEDEN MİLYONLARDA.

Takım, fazla havaya girmese iyi olur. Ezeli rakip gibi hayal âleminde takılı kalır. #HAYIR sesleri küme düşme hattındaki takıma eyvallah değildir, kendinizi kandırmayın. İnsanların gidecek başka yeri kalmadı. İşlerin bu noktaya gelmesinde kısmen pay sahibi küme düşme hattındaki takımdır. Tüm sorunlar ortada duruyor, kimse oraya gitmek istemiyor. Oyuncular hep ben diyerek, kanatlardan hücum ederek orta sahadaki koca çukuru yok sayıyor.

Umut yaratma ve umut olma, işi sonuçta sahadaki oyuncuların. Yine yenilirseniz, bir yandan ağlayıp bir yandan da her yıl bıkıp usanmadan kombine bilet alan tribündekileri suçlamayın.

Ölüm ve hayat arasında saniyelerle sınırlı düşüncelerinizde acaba gırtlağımı sıkmayı bırakır mı diye umut etmeyin.

Gırtlağınıza sarılan elleri öperek kurtulamazsınız. Yapmanız gereken belli, yok illa o elleri öpeceğim diyorsanız dönülmez hataya girdiniz demektir.

Maç biter, tribün evine dağılır. Yeni maç kurulur mu, o da belli değil. Karşı takım güçlü ve ayakları yere değmiyor, çok kötü oynuyor, yeneriz belki, küme de kalır mıyız, kendine gelir mi takım, beyniyle oynadığı oyunu el ve ayaklarıyla da oynar mı belli değil. Ah ah!

İzmir otogarı. İçinde Muş'a, Diyarbakır'a, Balıkesir'e, Akhisar'a, Bolu’ya, İstanbul’a giden otobüsleri barındırıyor. Herkes kendi peronunda insanlar küme küme, bagajlarını teslim ediyor. Oğlum Muş’a gideceklerin peronu gösterip soruyor, neden ellerinde çuval var, kim bu acayip elbiseliler?

Sorularını duymamazlığa geliyorum. Oğlumun duyamayacağı şekilde mırıldanıyorum, onlar kardeşlerimiz.

İnan Sabırcan