Şiir

üniformasına ketçap dökülen asker

 

‘‘ben yalnızlık çekmem’’ dedi göbeği uzun adam

‘‘yalnızlık benim zaten

siz çıkıp bana gelirsiniz bazen’’

 

belinden kısadır saçları en kısa uzvudur

ketçap döküldüğünden beri üniformasına

yelkenli birliklerin molozunda

kahveden bir cam rengini arar durur

 

gün batana karşı suları sektirir taşlarda

bu mahallenin en delikanlı abilerini

ışıklarda sektirir

hece olsun dize olsun imge bulsun sektirmez

bir kadının gözlerini korumaksa mevzubahis

siper kazar yanak çukurlarına

 

kurşun geçirmez bir defterde tutar içtima kayıtlarını

devrim sabahı yakacağını söylediğinde

biz bunu başka bir şeyle karıştırmıştık fakat

bu işe beraber kalkışmıştık

 

her yıl daha az ağlar kuş cenazelerine

her yıl daha fazla kuş doğurur ağzı

bombalarında bir tını yatar ki enstrümantal

yazısı kötüdür ve pek güzel yazdıkları

 

tam burada size söylemek istediği şudur ki

her biriniz bilirsiniz ne büyük şeydir baba

varlığıyla kiminiz

kiminiz yokluğuyla

 

 

 

ölüsünün başını okşayan cellat

buradan bakınca tam orada

töresel bir hastalığa benziyorsun

antrede ters dönmüş çizmelerin içinden

mutfak dolabındaki şifona çarpan sesinle

çeşitli silahlarla yaşıyorsun bütün uzuvlarında

bir elinde şeker diğerinde kılıç o keskin kabzası

tek kendini savunmaz yanımızı biliyorsun ya

aynı sayılır hepimizin de

soluksuz savuruyorsun

 

çünkü her film kahramanı esasen

yaşamaz hiçbir sahnede

 

bir ateşli laf söylemek yarışlarında geçiyorsun bizi

bir de boğulan balığı terk etmek maharetinde

balık da yüzeceği suyu bilsin, diyebilirsin

ve sıçradıysa evet kayaların üstünden

belki almıştır boğulmayı da göze

oysa senin gözlerin mi kördü yoksa şaşı mıydın

hem vazgeçmiyorsun ne maviden ne yeşilden

ne de can vermeye yarıyorsun küçük büyük balıklara

 

çünkü her film kahramanı esasen

ölüverir son sahnede

 

zararlı gübrelerin gülüne benziyorsun

güneş sizi bulmadı ah efendim siz ona serildiniz

suya makineler sızdıran hortumuyla her gece her gece

toprağa devrildiniz

cıvık bir sinekkapanın sineği

venüsü sadece bir gezegen sanıyorsunuz oysa

sayfalar dolusu yalnızlık karalarken

kendi buzul mevsimini bekleyen bir evrenin

o en sabırlı avcısına ağır küfürler ettiniz

 

çünkü birtakım film kahramanları esasen

başa döner son sahnede

 

bir cellatsın sen başını okşayan ölüsünün

tımarını silmemiş askerden dönüyorsun

düzinece parmağına kanlar bulaşmış

onu yıkayacak deniz bulamıyorsun

korkun yetiyor yine de köpürüp de yetiyor

rüzgar tersine esince o bayram yerlerinde

 

çünkü bazı film kahramanları esaslıyken

esas meselemiz budur

aşar perdeyi yürür gider sokağa..

 

haziran 2016

 

İmran Aydın Tali

İmran Aydın Tali, 1994 yılında, İzmir Karşıyaka'da dünyaya geldi. Lise öğrenimini Karşıyaka Cihat Kora Anadolu Lisesi ve Denizli Hasan Tekin Ada Anadolu Lisesi'nde tamamladı. Şu an Ege Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo Tv Sinema Bölümü'nde okumaktadır. Şiirleri çeşitli fanzinlerin yanı sıra Mühür, Hayal, Caz Kedisi gibi dergilerde yayımlandı. 2015 1 Mayıs'ında yasağı delerek Taksim Meydanı'nda gösteri yaptıkları için tutuklanan 3 komünist işçiye yazdığı "kafamdaki barikat" isimli şiiri soL Haber Portalı'nda yayımlandı.

Şiiri; insanlığın ilerici birikiminin, Aydınlanma kavgasının, eşitlik ve özgürlük mücadelesinin bir parçası olarak görmektedir. Bütün çabası şiirleri ile insanın bu serüvenine bir katkı koymaktır.